{Wskazania} {Niebezpieczeństwa} {Cewnik} {W domu}

Historia żywienia pozajelitowego.

W 1967 roku w USA wprowadzono do praktyki klinicznej żywienie pozajelitowe (ż.p.d)-(z ang.TPN) , oznaczające dożylną podaż wszystkich substancji odżywczych:aminokwasów jako źródła białka , glukozy i tłuszczu jako źródeł energii i niezbędnych kwasów tłuszczowych, wody, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin. Rok później ż.p.d , znalazło zastosowanie w Europie.Dzięki pracy i doswiadczeniu Kliniki Chirurgii Gastroenterologicznej i Żywienia AM w Warszawie , żywienie pozajelitowe w warunkach domowych rozpoczęto w 1985 roku jako 10 lub 11 kraj w Europie.1990 rok to zatwierdzenie metody przez MZiOS , natomiast rok 1999 przynosi nam wpisanie żywienia pozajelitowego do procedur wysokospecjalistycznych.

Na dzień dzisiejszy  chorych żywionych pozajelitowo w domu w Polsce jest ok.205 osób.Najwięcej pacjentów 125 osób podlega szpitalowi im.prof. W. Orłowskiego w Warszawie , lekarzem prowadzącym jest ordynator Dr. hab.n.med. Marek Pertkiewicz .W Centrum Zdrowia Dziecka jest ok. 40 małych pacjentów . Wojewódzki Szpital Specjalistyczny w  Olsztynie –ok 25 chorych, Łódź –ok 20 chorych.

Istotną informacją jest fakt , iż w latach 70-tych  żywienie pozajelitowe uznano za czwarty po wynalezieniu antyseptyki, znieczulenia i antybiotyków , kamień milowy na drodze rozwoju współczesnej medycyny.

Przemysł farmaceutyczny produkuje wszystkie substancje odżywcze oddzielnie. Roztwory aminokwasów, glukoza, emulsje tłuszczowe, elektrolity, witaminy i pierwiastki śladowe są dostarczane w oddzielnych butelkach lub ampułkach, dlatego początkowo żywienie pozajelitowe prowadzono metodą wielu równolegle lub kolejno podłączonych butelek z dodatkami poszczególnych substancji odżywczych.Metoda ta była niewygodna w stosowaniu , a przede wszystkim wymagała ciągłego monitorowania i kontroli równomiernego podawania różnych substancji odżywczych z trzech lub więcej butelek.Dlatego w 1972 roku Solassol i Joyeaux z Montpellier zastosowali metodę jednego pojemnika, mieszając wszystkie substancje odżywcze w jednym 3-litrowym pojemniku-worku.Metoda ta została udoskonalona poprzez zastosowanie nowych tworzyw sztucznych do produkcji worków żywieniowych oraz opracowanie zasad komponowania i przechowywania mieszanin odżywczych.Zalety metody jednego pojemnika spowodowały , że wprowadzono ją do codziennej praktyki w wielu szpitalach oraz do żywienia pozajelitowego w domu.Pierwsze badania nad zastosowaniem tej metody w Polsce  rozpoczęto w roku 1983 , a od 1985 roku worki są stosowane powszechnie w polskich szpitalach.

Więcej o żywieniu pozajelitowym........

Celem ż.p.d. jest zabezpieczenie przed śmiercią głodową chorych po rozległych lub całkowitych resekcjach jelit oraz chorych z niektórymi zespołami złego wchłaniania.Jest to więc leczenie ze wskazań życiowych.

Zarówno w USA jak  i w większości krajów europejskich prawo do żywienia jest uznane , jako jedno z podstawowych praw człowieka ; z tego powodu ż.p.d. jest standardem w krajach Unii Europejskiej.Nie ulega wątpliwości , że nikt nie zaakceptuje śmierci głodowej chorego , który może normalnie żyć, pracować oraz uczyć się , otrzymując żywienie pozajelitowe.Można je prowadzić w domu lub w szpitalu rejonowm , hospitalizując chorego przez wiele miesięcy lub lat aż do śmierci z powodu powikłań, które w szpitalu występują znacznie częściej niż w czasie ż.p.d.

Żywienie pozajelitowe w domu stosuje się u chorych , którzy nie wymagają dalszej hospitalizacji i których stan zdrowia pozwala na bezpieczne leczenie w warunkach domowych bez konieczności stałej kontroli metabolicznej i całodobowej obserwacji, z którzy z powodu braku możliwości wystarczającego dla utrzymania przy życiu odżywiania drogą przewodu pokarmowego , wymagają podawania substancji odżywczych dożylnie. Mieszaniny odżywcze podaje się przez specjalne cewniki żylne, które wszczepia się do dużych żył prowadzących krew bezpośrednio do serca (centralne żywienie pozajelitowe) lub przez kaniule wprowadzane do cieńszych żył obwodowych znajdujących się np. na kończynach górnych (obwodowe żywienie pozajelitowe).

{Wskazania} {Niebezpieczeństwa} {Cewnik} {W domu}