Kolegiata parafii farnej pod wezwaniem
Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny
jest jednym z najcenniejszych zabytków sztuki baroku w Polsce.

Od 1773 r. świątynia przejęła rolę zniszczonej kolegiaty św. Marii Magdaleny, stając się w 1798 r. miejskim kościołem parafialnym - farą.
W latach 1945-1956, w czasie odbudowy Katedry poznańskiej na Ostrowie Tumskim, pełniła funkcję prokatedry.

Fasada budowli jest dziełem Giovanni Catenazziego, portal główny zaprojektował Pompeo Ferrari. We wnęce nad wejściem znajduje się figura św. Ignacego Loyoli, założyciela zakonu jezuitów.

Trójnawowe wnętrze przytłacza wielkością. Jego długość wynosi 55 m, szerokość 34 m, wysokość nawy głównej 27 m.

Niezwykle bogaty jest wystrój kościoła. W żadnej polskiej świątyni nie zaprezentowano w tak dużym stopniu ekspresyjnej maniery baroku rzymskiego, nie bez powodu zwanego "barokiem triumfującym".

W ostatnich latach poddawana jest gruntownej restauracji.
I na te rusztowania trafiłyśmy i my.
Mam nadzieję, że jeszcze raz tu przyjedziemy, bo bardzo mi się ten kościół podobał.

Tekst za: "Poznań od A do Z" pod redakcją Włodzimierza Łęckiego i Piotra Maluśkiewicza, Wydawnictwo Kurpisz S. A., Poznań 1998