Od wiosny 1940, zaczęto wznosić pierwsze mury zamykające wyloty niektórych ulic. Na przełomie 1940/1941 cały obszar getta został szczelnie ogrodzony murem. Od listopada 1940 Żydom zakazano przebywania na zwenątrz murów. Wyjątkiem były osoby wykonujące prace poza obszarem getta. W ciągu kilku tygodni przemieszczono na jego teren 130 tys. Żydów z innych dzielnic Warszaway, a także z miasteczek podwarszawskich, natomiast z getta wysiedlono 113 tys. Polaków. W getcie Niemcy utworzyli Radę Żydowską - Judenrat, oraz policję żydowską. Przewodniczącym Judenratu został inżynier Adam Czerniakow, a po jego samobójczej śmierci 24 VII 1942 - inżynier Marek Lichtenbaum. Obszar getta był stale uszczuplany. Po wyłączeniu w X-XI 1941 niektórych ulic getto zostało podzielone na dwie części: większą - na północ od ul. Chłodnej i mniejszą, tzw. "małe getto" - na południe od tej tej ulicy. Obie części połączone były pomostem nad "aryjską" ulicą Chłodną. 10 sierpnia 1942, z wyjątkiem niewielkiej enklawy, małe getto zostało praktycznie zlikwidowane. Na przełomie 1942/1943 pozostało już tylko kilka niedużych pooddzialanych terenów zwanych gettami szczątkowymi. Od marca 1942 Niemcy rozpoczęli likwidację getta warszawskiego, organizując pierwsze transporty jego mieszkańców do obozów zagłady (głównie w Treblince). Do końca 1942 deportowano, a następnie wymordowano ponad 300 tys. ludzi. 19 IV 1943 w getcie warszawskim wybuchło powstanie, kierowane przez Żydowskš Organizację Bojowš. Podczas tego powstania i po jego stłumieniu w maju 1943 Niemcy wymordowali resztę ludności i doszczętnie zburzyli całą byłą dzielnicę żydowską.