Robert Wiktorowicz

Tabula  rasa
       Justynie

Narodziny  były  bólem
krzykiem  rozpędzonego  pociągu
Z  łona  bezpiecznej  niepamięci
powstałaś  nowym  ciałem
Teraz  próbujesz  je  zrozumieć

Od  nowa
dotykasz  patrzysz  słuchasz
choć  mówisz
że  to  trudne
a  Ciebie  nie  stać  na  bohaterstwo 

Nie  musisz  jednak
wyruszać  do  piekieł
po  głowę  Cerbera
Wyrzucona  kapryśną  ręką  Losu
na  białą  kartę  życia
od  nowa  ją  możesz  zapisać
Tym  razem  na  własnych  warunkach