Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika w ramach projektu dofinansowanego przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika w ramach projektu dofinansowanego przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga
Stanisław Wiechowicz należy do grona kompozytorów polskiej muzyki współczesnej. Przyszedł na świat w 1893 roku w Kroczycach k. Kielc. Zamiłowanie do muzyki wyniósł z domu rodzinnego. Ojciec pełnił funkcję organisty w wiejskim kościółku i to on był pierwszym nauczycielem syna w tej dziedzinie. Po ukończeniu gimnazjum Stanisław podjął naukę gry na organach w krakowskim konserwatorium, a następnie studiował teorię muzyki i kompozycję w Dreźnie i Petersburgu.
Wybuch I wojny światowej (1914 r.) nie pozwolił młodemu muzykowi na ukończenie tych studiów. Ponieważ region kielecki, z którego pochodził, znajdował się w obrębie zaboru rosyjskiego, został on powołany do służby w armii carskiej. Po wojnie przez pewien czas pozostał w Charkowie, gdzie pracował jako nauczyciel solfeżu i rytmiki w szkole muzycznej.
Do Polski powrócił w 1921 roku i zamieszkał w Poznaniu. Został zatrudniony w konserwatorium, gdzie powierzono mu prowadzenie zajęć z teorii i kompozycji. Jednocześnie z wielkim zaangażowaniem działał na rzecz ruchu śpiewaczego. Współpracował z wieloma chórami jako dyrygent i kierownik artystyczny. Publikował również artykuły w czasopismach muzycznych.
W 1926 roku, w ramach stypendium, wyjechał na studia do Paryża. Doskonalił tam swoje umiejętności kompozytorskie w słynnej Scholi Cantorum, prowadzonej przez Nadię Boulanger.
Placówka ta przyciągała wówczas wielu polskich kompozytorów. Poza udziałem w zajęciach na uczelni starali się oni zapoznawać paryską publiczność z muzyką własnego kraju, poprzez urządzanie koncertów i prelekcji. Ponadto pomagali przybywającym wciąż z ojczyzny muzykom. Aby jak najlepiej wykonywać te zadania, grupa kompozytorów powołała do istnienia Stowarzyszenie Młodych Muzyków Polaków. Funkcję prezesa objął Piotr Perkowski, natomiast Stanisława Wiechowicza koledzy mianowali jego zastępcą.
Po rocznej edukacji w Paryżu artysta powrócił do Poznania i wykonywanych wcześniej zajęć pedagogicznych w konserwatorium, jak również działalności w ruchu śpiewaczym.
Lata okupacji niemieckiej (1939-1945) kompozytor spędził w małej wiosce znajdującej się w pobliżu Ostrowca Świętokrzyskiego, groziło mu bowiem aresztowanie. Oficjalnie pracował tam jako prawnik, a w rzeczywistości udzielał prywatnych lekcji muzyki, przygotowywał materiały do podręczników z zakresu muzyki wokalnej, a także komponował.
Po wojnie osiadł na stałe w Krakowie, gdzie otrzymał stanowisko kierownika katedry teorii i kompozycji w PWSM. Równolegle z pracą pedagogiczną na uczelni przygotowywał, adresowane do nauczycieli i dyrygentów zespołów śpiewaczych, podręczniki. Były to: "Dyrygent chóralny i formy wokalne", "Dzieje chóru i rozwój praktyki chóralnej", "Czytanie partytur" oraz "Podstawowe uwagi dla dyrygentów chóralnych".
Do ostatnich lat życia artysta pełnił odpowiedzialne funkcje w Zjednoczeniu Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych. Zmarł w Krakowie w 1963 roku.
Twórczość Stanisława Wiechowicza stanowi przykład stylu narodowego w muzyce polskiej XX wieku. Słychać w niej zafascynowanie polskim folklorem - melodyjnością pieśni i urozmaiconą rytmiką tańców. Kompozytor pozostawił bogaty dorobek artystyczny. Składają się na niego utwory instrumentalne, w tym: poemat symfoniczny "Babie lato", obrazki symfoniczne "Ulęgałki" oraz pełne energii i żywiołowej radości scherzo symfoniczne "Chmiel". Spośród dzieł wokalno-instrumentalnych warto wymienić: Kantatę "Dzień słowiański" do tekstu Emila Zegadłowicza i "Kantatę romantyczną" do słów Adama Mickiewicza.
Jednak Wiechowicz jest przede wszystkim twórcą polskiej nowoczesnej pieśni chóralnej a cappella. To w tej dziedzinie śmiało można uznać go za mistrza. Spod jego ręki wyszły m.in. następujące pieśni: "Na polu wiśnia", Kołysanka "Uśnijże mi, uśnij", Krakowiak "Matulu moja" oraz "Kiedy będzie słońce i pogoda".
Pisał również lub opracowywał utwory religijne, najczęściej w łatwym układzie na różny skład chóru. Są wśród nich: "Trzy utwory religijne, skomponowane na wzór Gomółki", "Pastorałki", "Kolędziołki beskidzkie", "Pieśni wielkopostne", "Pieśni wielkanocne", a także trudniejszy utwór na chór męski z towarzyszeniem organów pt. "Veni Creator".
Na koniec trzeba jeszcze wspomnieć o znaczącym wkładzie, jakim wzbogacił kompozytor muzyczny repertuar dziecięcy. Na podstawie własnej praktyki pedagogicznej wiedział on doskonale, jak dobroczynną rolę w rozwoju dziecka spełnić może muzyka, a zwłaszcza wspólny śpiew. Do utworów tego gatunku należą: Wariacje na chór "Mruczkowe bajki" oraz dwie kantaty dziecięce do tekstu Janiny Porazińskiej - "Z Wojtusiowej izby" i "Na glinianym wazoniku".