Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika w ramach projektu dofinansowanego przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika w ramach projektu dofinansowanego przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga
Stanisław Kazuro urodził się w 1881 roku w Teklinapolu na Wileńszczyźnie. Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego (kompozycję) i Mieczysława Surzyńskiego (organy) oraz na zagranicznych uczelniach muzycznych w Rzymie i Paryżu. Uczestniczył ponadto jako słuchacz w wykładach z historii muzyki i filozofii na Sorbonie.
Po zakończonej edukacji powrócił do kraju. Na miejsce stałego pobytu wybrał Warszawę. Jego pierwszą pracą była funkcja organisty i chórmistrza w kościele Św. Trójcy na Solcu. Po kilku latach otrzymał stanowisko dyrygenta Filharmonii Warszawskiej. Z jego inicjatywy powstał tam wtedy Chór Oratoryjny, który poszerzył możliwości repertuarowe filharmonii o wielkie dzieła wokalno-instrumentalne.
W latach 1917-1939 jako profesor Warszawskiego Konserwatorium prowadził nowo utworzoną klasę solfeżu, uczył dyrygentury, kontrapunktu i śpiewu.
Zajmował się ponadto przygotowywaniem nauczycieli muzyki do pracy w szkolnictwie ogólnokształcącym. Organizował dla nich kursy, a po pewnym czasie udało mu się utworzyć wydział pedagogiczny dla nauczycieli tej specjalności w Konserwatorium.
Zagadnienia dotyczące wychowania muzycznego przedstawił w kilku podręcznikach. Są to m.in.: "Nauka śpiewu - metodyka", "Co to jest solfeggio", "Polska pieśń ludowa i jej znaczenie dla kultury narodowej" oraz "Drogi rozwoju słuchu muzycznego".
Artysta brał również czynny udział w pracach na rzecz upowszechniania kultury muzycznej wśród szerokich kręgów społeczeństwa stolicy. W tym celu Powołał do istnienia: Operę Ludową przy "Stowarzyszeniu Robotników Chrześcijańskich", chór młodzieżowy "300 dzieci Powiśla" oraz "Kapelę Rorantystów" przy katedrze św. Jana, tj. chór chłopięcy, który tak jak dawne zespoły wykonywał dzieła starych mistrzów podczas uroczystości kościelnych.
Kiedy w okresie II wojny światowej władze okupacyjne wydały nakaz zamknięcia wyższych uczelni, prof. Kazuro, wraz z innymi muzykami, ofiarnie zaangażował się w działalność konspiracyjną. Kierował tajnym konserwatorium i sam także prowadził nauczanie przedmiotów muzycznych. Organizował ponadto koncerty polskiej muzyki poważnej, tzw. "Popołudniowe Chwile" dla mieszkańców warszawskiego Powiśla.
W kwietniu 1945 roku przystąpiono do odbudowy, zniszczonego wskutek działań wojennych, budynku konserwatorium. Pieczę nad tym przedsięwzięciem sprawował prof. Kazuro.
W 1946 roku warszawskie konserwatorium przemianowane zostało na Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną (PWSM). Przez pewien okres prof. Kazuro pełnił funkcję rektora uczelni, a przez wiele lat prowadził w niej zajęcia dydaktyczne.
Pomimo tak licznych zajęć Stanisław Kazuro znajdował również czas na pracę kompozytorską. Był twórcą, który potrafił połączyć tradycję romantyczną z umiarkowanie nowoczesnymi środkami wyrazu. Pozostawił utwory instrumentalne (poemat symfoniczny "Młodość", koncerty, suity), dzieła wokalno-instrumentalne (opery: "Bajka", "Powrót", oratoria: "Morze", "Słońce", "Moja pieśń wieczorna").
Bogaty jest jego dorobek w dziedzinie muzyki chóralnej. Są to najczęściej kompozycje lub opracowania inspirowane folklorem i to nie tylko polskim. Spośród nich warto wymienić następujące zbiory utworów: "Pieśni żołnierza polskiego", "Pieśni o ziemi i morzu Italii", "15 polskich pieśni ludowych", "12 białoruskich pieśni ludowych" oraz "Dwugłosowe pieśni dziecięce".
Kompozytor zmarł w 1961 roku w Warszawie.