Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika w ramach projektu dofinansowanego przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika w ramach projektu dofinansowanego przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga
Richard Farrant należy do angielskich kompozytorów muzyki renesansowej. Jego działalność przypada na okres panowania dynastii Tudorów - Edwarda VI, Marii I oraz Elżbiety I.
Życiorys tego kompozytora jest bardzo słabo udokumentowany. Za datę jego urodzenia przyjmuje się rok 1530, a pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1552 roku - nazwisko Farranta znajduje się mianowicie na liście "Gentlemen of the Royal Chapel". Był to zespół składający się z chóru i grupy instrumentalnej. Do jego zadań należało zaspokajanie duchowych potrzeb władców, a także oprawa muzyczna ważnych uroczystości, takich jak koronacje czy pogrzeby królewskie.
Farrant był najpierw śpiewakiem w chórze, a następnie został wyznaczony na stanowisko kierownika kapeli. Ożenił się z Anną Bower - córką chórmistrza "Chapel Royal", z którą miał dziesięcioro dzieci.
W 1564 roku objął posadę organisty i chórmistrza w królewskiej kaplicy św. Jerzego w Windsorze. Stanowisko to zobowiązywało do przygotowania raz do roku spektaklu dla królowej. W tym celu Farrant wybrał najmłodszych chórzystów i stworzył chłopięcy zespół aktorski - "Children of Windsor". Takich dziecięcych zespołów teatralnych było wówczas na terenie Anglii więcej. Dla wielu uzdolnionych chłopców udział w nich stanowił początek prawdziwej kariery aktorskiej.
Kultura dworu królewskiego silnie oddziaływała na pozostałe ośrodki w kraju. Władcy angielscy byli szczególnie rozmiłowani w muzyce i teatrze. Dbali o poziom artystyczny chóru i orkiestry. Królowa Elżbieta sama nieźle grała na klawikordzie. Nastała wspaniała epoka rozwoju dramatu i muzyki, która zaowocowała pojawieniem się wielu wyjątkowo utalentowanych twórców. Narodził się Teatr Elżbietański.
Muzyka w Anglii miała swój własny styl. Ukształtował go pochodzący z ludowej tradycji tzw. gymel, czyli improwizowany śpiew, przebiegający w równoległych tercjach. Liturgiczny śpiew, wzbogacony o interwały sekst i tercji, brzmiał miękko i łagodnie, a melodie poszczególnych głosów płynęły jak rzeka - spokojnie, raczej w równych wartościach rytmicznych, unikając dużych skoków interwałowych.
W 1576 roku Richard Farrant powrócił do Londynu. W budynku będącym wcześniej siedzibą zakonu dominikanów założył pierwszy publiczny teatr. Dominikanie owi nosili czarne (a nie białe) szaty, dlatego Farrant nadał teatrowi nazwę - "Blackfriars Theatre", Artysta prezentował tam spektakle własne, jak również innych, współczesnych mu autorów. Dominowała w nich tematyka mitologiczna Grecji i Rzymu. Spośród licznych sztuk Farranta można wymienić: "Ajaks i Odyseusz", "Quintus Fabiusz" i "Orestes". Swoje dzieła sceniczne wzbogacał, komponując wstawki chóralne. Angażował do spektakli chór królewski, którym kierował do końca życia.
Farrant pozostawił po sobie również kompozycje nie związane z teatrem. Należą do nich pieśni religijne, tzw. anthems, np. "Call to Remembrance" ("Wspomnij łaskawy Panie", Ps 25) czy "Hide Not Thou Thy Face" ("Nie ukrywaj przede mną swojego oblicza", Ps 27). W dorobku Farranta znajdują się także utwory do tekstów łacińskich, m.in.: "Magnificat", "Nunc Dimittis" i "O Sacrum Convivium". Z kompozycji świeckich można wymienić: "Ah, alas you salt sea gods" ("Ach, niestety, wy, bogowie słonych mórz") i "O Jove, from stately throne" ("O Jowiszu, z władczego tronu"). Kompozycje religijne zostały napisane na czterogłosowy chór a cappella, natomiast pieśni świeckie - na głosy solowe z towarzyszeniem instrumentów.
Richard Farrant zmarł 30 listopada 1580 roku. W Polsce jest kompozytorem zupełnie nieznanym. W Wielkiej Brytanii natomiast jego twórczość muzyczna, która się zachowała, nie została zapomniana. Bywa wykonywana, nagrywana na płyty, a niektórych utworów można posłuchać w internecie.