Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Jacob Regnart był flamandzkim kompozytorem okresu renesansu. Urodził się w 1540 roku w miejscowości Douai w pobliżu Lille (Francja). Miał czterech braci. Wszyscy oni byli, tak jak on, zawodowymi muzykami. Wyjątkowe świadectwo działalności kompozytorskiej Regnartów stanowi, opublikowana w 1590 roku staraniem Jacoba, księga, zawierająca wybrane motety całej piątki. Na stronie tytułowej Jacob umieścił początkowy werset Psalmu 133: "Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkają razem".
Kariera artystyczna Jacoba Regnarta przebiegała na dworach Habsburgów, a więc głównie w Austrii i Czechach. Nie bez znaczenia był fakt, że Habsburgowie byli wówczas nie tylko cesarzami Austrii, ale także zasiadali na tronach Czech i Węgier. Lubili przebywać w Pradze, która dzięki temu stawała się ważnym ośrodkiem kulturalnym.
Pierwszy udokumentowany ślad działalności Jacoba Regnarta pochodzi właśnie z Pragi, gdzie w 1560 roku został zaangażowany jako tenor w kapeli dworskiej arcyksięcia Maksymiliana, kierowanej przez Jacobusa Vaeta.
W latach 1568-1570 Regnart wyjechał do Włoch, by poszerzyć swoje umiejętności muzyczne. Owocem tych studiów był, wydany już po powrocie do Wiednia, zbiór kompozycji zatytułowany "Il primo libro delle canzone italiane". Wiedza nabyta we Włoszech pozwoliła artyście na pełnienie funkcji nauczyciela, kapelmistrza i kompozytora na wiedeńskim dworze cesarza Austrii Rudolfa II. Ostatnie lata życia Regnart spędził ponownie w Pradze, gdzie otrzymał stanowisko zastępcy kapelmistrza w zespole kierowanym przez kompozytora Filipa di Monte. Tam też zmarł w 1599 roku.
Styl twórczości Jacoba Regnarta zbliżony jest do polifonii Orlanda di Lasso. Zdecydowaną większość stanowią kompozycje sakralne. Należą do nich: 29 mszy, 2 większe dzieła - "Magnificat" i ośmiogłosowa "Pasja według św. Mateusza", motety, antyfony maryjne na różne okresy roku liturgicznego (w tym: "Alma Redemptoris Mater, "Ave Regina Coelorum", "Stabat Mater", "Regina coeli laetare"). Utwory te pisane były na chór a cappella i zróżnicowane pod względem liczby głosów (od 4 do 10). Ich charakter jest poważny i medytacyjny. Muzyka płynie tu łagodnie i spokojnie, bez dużych skoków interwałowych.
Zupełnie inny charakter mają utwory świeckie Regnarta. Są one pisane w prostym, melodyjnym stylu, na niewielką liczbę głosów, żeby łatwo je było zaśpiewać podczas biesiad i zabaw. Tak powstało kilka ksiąg pieśni włoskich i niemieckich.