Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Działający w epoce baroku Henry Purcell był wybitnym kompozytorem, który zasłużył sobie na miano twórcy angielskiego stylu narodowego w muzyce.
Urodził się w 1659 roku w Londynie. Wzrastał w otoczeniu muzyków królewskich, a przy tym bardzo wcześnie zdradzał nieprzeciętny talent muzyczny. Nie dziwi więc fakt, że już w wieku sześciu lat został przyjęty do chłopięcego chóru kaplicy królewskiej, gdzie jego ojciec był kapelmistrzem.
Gdy w 1673 roku, z powodu mutacji, syn nie mógł już dalej śpiewać w chórze, ojciec oddał go pod opiekę organisty i kompozytora Opactwa Westminsterskiego - Johna Blowa. Chociaż artysta ten był tylko 10 lat starszy od Purcella, okazał się znakomitym nauczycielem muzyki, który wykształcił jeszcze kilku cenionych wówczas kompozytorów, jak William Croft czy Jeremiah Clarke. Po odejściu Blowa z zajmowanego w Opactwie stanowiska Henry Purcell został jego następcą. Jednocześnie do końca swojego, przerwanego na skutek nagłej choroby, życia pełnił funkcję Muzyka Królewskiego. Zmarł w Londynie w 1695 roku, mając zaledwie 36 lat. Został pochowany w Opactwie Westminsterskim u stóp organów, na których grał przez blisko 20 lat. Podczas pogrzebu artysty wykonano Odę, którą skomponował jego były nauczyciel i mistrz - John Blow.
Niezwykły talent kompozytorski Purcella zapewnił mu wyjątkowe miejsce w kulturze muzycznej. W genialny sposób potrafił on połączyć elementy folkloru i polifonii angielskiej z dokonaniami dominujących wówczas w europejskiej muzyce twórców włoskich i francuskich. Pomimo tak krótkiego życia zdołał stworzyć zadziwiająco wiele różnorodnych kompozycji - instrumentalnych (muzyka organowa, klawesynowa i kameralna), wokalnych i wokalno-instrumentalnych. Jako artysta posługujący w Kościele Anglikańskim pozostawił pokaźną liczbę dzieł sakralnych, m.in. 68 anthems, 10 kantat (w tym "Te Deum" i "Jubilate") oraz 4 ody na cześć św. Cecylii.
Bardzo ważną dziedziną twórczości Purcella są dzieła sceniczne. Reprezentują one gatunek określany jako semiopera, gdyż obok fragmentów muzycznych zawierają dialogi mówione. Takimi są m.in. dzieła wg dramatów Szekspira: "Burza" i "Sen nocy letniej". Niektóre z nich stanowią, popularną w Anglii, formę teatru muzycznego, zwanego "masque". Układ maski był następujący: mówiona prezentacja, pieśni solowe podające temat widowiska, pantomima taneczna z udziałem tancerzy w maskach, pieśni, arie, dialogi, chóry i partie instrumentalne, na koniec - główny taniec i ogólna zabawa. Trzeba jeszcze dodać, że maski nie były przedstawieniami teatralnymi w dzisiejszym pojęciu, a raczej rodzajem zabawy, w której uczestniczyli członkowie dworu, a nie aktorzy.
Dziełem natomiast, które spełnia wszystkie warunki opery, jest, napisana w 1689 roku, "Dydona i Eneasz". Jest to wzruszająca opowieść o tragicznej miłości, której libretto opracowane zostało na podstawie "Eneidy" Wergiliusza. To właśnie ten utwór uznano za pierwszą angielską operę narodową.