Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Bolonia to miasto pięknych, gotyckich kościołów i najstarszego w Europie, utworzonego w 1088 roku, uniwersytetu. Właśnie tu w 1706 roku urodził się, słynny w XVIII wieku, nauczyciel muzyki i kompozytor - Giovanni Battista Martini. Do niego przyjeżdżali Wolfgang Amadeusz Mozart i Johann Christian Bach studiować zasady kontrapunktu i kompozycji.
Pierwszych lekcji gry na skrzypcach udzielał mu ojciec. Następnie uczył się gry na klawesynie i organach oraz śpiewu i kontrapunktu u prywatnych nauczycieli. W 1726 roku wstąpił do zakonu franciszkanów, a po trzech latach przyjął święcenia kapłańskie.
Padre Martini (tak zwracano się od tej pory do niego) okazał się bardzo utalentowanym muzykiem. Już w wieku 19 lat otrzymał stanowisko kierownika chóru Bazyliki św. Franciszka w Bolonii, a jego kompozycje zyskiwały coraz większe uznanie. Cieszył się sympatią i szacunkiem artystów. To oni namówili go, by otworzył własną szkołę kontrapunktu i kompozycji. Równocześnie prowadził zajęcia teoretyczne w bolońskiej akademii muzycznej.
Padre Martini wiele czasu poświęcał teoretycznym aspektom muzyki. Opracował dwutomowy podręcznik pt. "Saggio di contrappunto" ("Mądrość kontrapunktu") oraz nieukończone dzieło - "Storia della Musica". Ponadto był wyjątkowo gorliwym kolekcjonerem nut. Zgromadził około 17 tysięcy woluminów, co następnie dało początek bibliotece muzycznej. Zmarł w Bolonii w 1784 roku.
Padre Martini przeżył 78 lat, nie opuszczając swojej rodzinnej miejscowości. Był człowiekiem niezwykle pracowitym. Pośród wielu zajęć znajdował jeszcze czas na komponowanie. Niestety, większość z jego rękopisów nie została odnaleziona. Uważa się, że spod jego ręki wyszło około tysiąca kompozycji sakralnych, napisanych w stylu palestrinowskim. Wśród tych, które zostały opublikowane, znajdują się: msze (w tym "Requiem"), motety ("Adoramus Te, Christe", "Domine salvum fac", "In Monte Oliveti"), psalmy ("Miserere mei, Deus", "Beatus vir", "Super flumina Babylonis") oraz litanie i sekwencje, a także dzieła organowe. Artysta pozostawił ponadto barokową muzykę świecką, m.in. opery i utwory kameralne na instrumenty smyczkowe i basso continuo. We Włoszech Martini był w okresie swojej działalności uważany za najwyższy autorytet w dziedzinie techniki kompozytorskiej i teorii muzyki.