Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Włoski kompozytor epoki baroku, Francesco Durante urodził się w 1684 roku w miejscowości Frattamaggiore. Nie wiemy, kiedy i dlaczego znalazł się w pobliskim Neapolu. Pewne jest natomiast to, że już jako dziecko kształcił się muzycznie - najpierw w Konserwatorium dla ubogich Jezusa Chrystusa pod kierunkiem Gaetana Greco, a następnie w Konserwatorium św. Onufrego u Alessandra Scarlattiego.
Warto w tym miejscu wyjaśnić, co oznaczał wówczas termin konserwatorium, bo nie była to oczywiście wyższa uczelnia. Otóż mianem tym określano szkoły muzyczne, które już pod koniec XVI wieku tworzono przy sierocińcach w całych Włoszech, a zwłaszcza w Neapolu. Dzięki zatrudnianiu tam wybitnych pedagogów poziom kształcenia uzdolnionych muzycznie dzieci był wysoki. Mogły one śpiewać w chórze kościelnym i grać w orkiestrze. Było to bardzo ważne, gdyż konserwatoria utrzymywały się z wykonywania muzyki podczas nabożeństw zamawianych przez mieszkańców miast, a także koncertów. Po pewnym czasie konserwatoria stały się dostępne również dla utalentowanych kandydatów spoza placówek opiekuńczych.
Po ukończeniu edukacji muzycznej Francesco pozostał w Neapolu i podjął pracę kapelmistrza i nauczyciela właśnie w takich ośrodkach. W roku 1725 po śmierci Scarlattiego otrzymał stanowisko dyrektora w Konserwatorium Św. Onufrego. Natomiast w roku 1742 po odejściu Nicola Porpory z Konserwatorium Matki Bożej Loretańskiej przejął po nim kierownictwo tejże szkoły. Zmarł w 1755 roku w Neapolu.
Francesco Durante przeszedł do historii muzyki jako wspaniały pedagog. Wychował całe pokolenie kompozytorów Szkoły Neapolitańskiej. Do jego uczniów należeli: Giovanni Battista Pergolesi, Niccolo Jommelli, Giovanni Paisiello, Niccolo Piccinni i Leonardo Vinci.
Artysta pozostawił również bogaty dorobek kompozytorski. Składają się na niego dzieła sakralne - wokalne i wokalno-instrumentalne. Są to msze, ("Messa pastores", 2 Requiem), motety (Magnificat), psalmy, hymny, nieszpory, litanie oraz kantata pt. "Lamentacje Jeremiasza". Kompozycje te wzruszają piękną, sentymentalną melodyką i łagodną polifonią. I chociaż Durante nie napisał żadnej opery, uważa się go za przedstawiciela Szkoły Neapolitańskiej. Kompozytor pozostawił także niewielką liczbę świeckich utworów instrumentalnych, takich jak: sonaty klawesynowe, sonaty triowe i koncerty.