Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Nazwisko kompozytora spotyka się też w pisowni Valotti. Francesco Antonio Vallotti był cenionym we Włoszech organistą i kompozytorem muzyki sakralnej. Urodził się w północno-zachodnich Włoszech, w malowniczo położonym w dolinie rzeki Pad, miasteczku Vercelli. Przez pewien czas śpiewał w chórze miejscowego kościoła św. Euzebiusza. Podobało mu się to zajęcie, był uzdolniony muzycznie i chciał się dalej kształcić, lecz rodzice nie mieli na to środków. Więc krewni naradzili się i opłacili mu lekcje muzyki u kapelmistrza Brissone.
W 1716 roku Vallotti wstąpił do zakonu franciszkanów, a po czterech latach otrzymał święcenia kapłańskie. W tym okresie kontynuował kkształcenie muzyczne i ukończył studia teologiczne. Jako młody franciszkanin został skierowany do klasztoru w Padwie. Przełożeni należycie potrafili ocenić jego talent i 25-letniemu, nie mającemu jeszcze doświadczenia muzykowi, powierzono prestiżowe stanowisko organisty i kapelmistrza w Bazylice św. Antoniego w Padwie.
Warto wiedzieć, że bazylika ta już od najdawniejszych czasów należała do najczęściej odwiedzanych sanktuariów. Jest to ogromna budowla, powstała w XIII wieku, łącząca w sobie cechy architektury gotyckiej i romańskiej z elementami sztuki bizantyjskiej.
Vallotti swoje funkcje w bazylice pełnił, co się rzadko zdarza, do końca życia, czyli prawie przez 60 lat. Bazylika w Padwie, oprócz chóru, posiadała również zespół instrumentalny, w którym pierwszym skrzypkiem przez wiele lat był Giuseppe Tartini. Podziwiał on talent swojego mistrza jako dyrygenta i kompozytora. Uważał go ponadto za najlepszego organistę we Włoszech. Vallotti zmarł w Padwie w 1780 roku.
Po śmierci Francesca Antonia Vallottiego odkryto dwie duże szafy pełne rękopisów jego dzieł, ale nikt nie zainteresował się na tyle, żeby je opublikować. Do dziś niewiele z nich ukazało się drukiem i może dlatego są tak rzadko wykonywane. Kompozytor pozostawił utwory chóralne a cappella oraz wokalno-instrumentalne. Są wśród nich: msze, psalmy ("Dixit Dominus", "Beatus vir" "In manus Tuas, Domine"), motety ("Tantum ergo", "O vos omnes"), lamentacje i nieszpory.
Od połowy XVII wieku obserwujemy uniezależnianie się muzyki instrumentalnej od polifonii wokalnej. Powstaje sonata barokowa. Wykształciły się dwa typy takich utworów - sonata da chiesa (kościelna) i sonata da camera (świecka - komnatowa). Pierwsza z nich składała się z czterech części, zestawionych na zasadzie kontrastu tempa, druga zaś zbudowana była z kilku części o charakterze tanecznym. Najczęściej komponowano sonaty solowe (a due) na jeden instrument i basso continuo oraz sonaty triowe (a tre) na dwa instrumenty i basso continuo. Sonaty kościelne wykonywano zazwyczaj przed rozpoczęciem nabożeństwa, rzadziej w jego trakcie.
Francesco Antonio Vallotti skomponował wiele sonat da chiesa na instrumenty smyczkowe i klawesyn lub organy. Odznaczają się one śpiewnością i mistycznym nastrojem.