Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Feliks Mendelssohn był niemieckim kompozytorem romantycznym. Urodził się w Hamburgu w 1809 roku w zamożnej rodzinie żydowskiej. W roku 1811 rodzina przeniosła się do Berlina. Tam ojciec Feliksa przeszedł na protestantyzm i wraz z dziećmi przyjął chrzest. Dom Mendelssohnów pełnił rolę najważniejszego w mieście salonu artystycznego. Odbywały się tu cotygodniowe koncerty amatorskiej orkiestry, wieczory poezji i przedstawienia teatralne. Atmosfera domu i fachowa opieka matki-pianistki sprawiły, że nadzwyczajny talent muzyczny Feliksa ujawnił się bardzo wcześnie. W wieku jedenastu lat chłopiec pobierał już lekcje z teorii muzyki i kompozycji u najlepszego w Berlinie profesora - Carla Friedricha Zeltera, który zaszczepił w nim zamiłowanie do muzyki barokowej, a zwłaszcza twórczości Bacha.
W tym czasie Feliks był już znakomitym wirtuozem fortepianu, a także autorem dojrzałych kompozycji fortepianowych, kameralnych i orkiestrowych.
W miesiącach wakacyjnych Feliks odwiedzał swojego wuja w Dusznikach na Śląsku. Wspólnie z uzdrowiskową orkiestrą dał tam, podobnie jak Chopin, kilka koncertów dobroczynnych, lecz wtedy jeszcze się nie spotkali. Poznali się dopiero w 1834 roku w Akwizgranie i odtąd nawiązała się między nimi serdeczna przyjaźń. Meldelssohn wysoko cenił Chopina jako pianistę i kompozytora. Pisał o tym w listach do rodziny. A w 1844 roku poprosił "starego przyjaciela" o "napisanie kilku taktów muzyki" z dedykacją dla ukochanej żony Cecylii. Otrzymał w odpowiedzi rękopis Mazurka As-dur. A czy Fryderykowi podobały się kompozycje Feliksa? Chyba tak, zwłaszcza fortepianowe, bo zadawał je bardzo chętnie swoim uczniom.
Mendelssohn zapisał się również jako wspaniały dyrygent. Wyobraźmy sobie dwudziestolatka za pulpitem, kierującego dużym zespołem muzyków, bo właśnie tyle lat miał artysta, gdy poprowadził wykonanie Bachowskiej "Pasji wg św. Mateusza".
W ciągu swojego życia Feliks odbył wiele podróży artystycznych, m.in. do Anglii, Francji i Włoch w charakterze pianisty i dyrygenta. W Niemczech zasłużył się jako niestrudzony organizator życia muzycznego.
Spod jego ręki wyszły różnorodne znakomite kompozycje: fortepianowe (sonaty, wariacje, cykle miniatur "Pieśni bez słów"), organowe, kameralne, koncerty instrumentalne (Koncert skrzypcowy e-moll) oraz orkiestrowe (Muzyka do "Snu nocy letniej", Uwertura koncertowa "Hebrydy" i 5 symfonii). Mendelssohn napisał ponadto wiele pieśni solowych z fortepianem.
Intensywne życie zawodowe wyczerpało siły i zdrowie artysty. Od 1844 roku stopniowo musiał rezygnować z działalności koncertowej i licznych obowiązków, związanych z uczestniczeniem w życiu muzycznym. Zmarł na udar mózgu w 1847 roku w Lipsku, mając 38 lat. Królowa angielska Wiktoria, dowiedziawszy się o jego śmierci, powiedziała:
"Jesteśmy wstrząśnięci, zaskoczeni i przejęci, czytając w gazetach, że zmarł właśnie Feliks Mendelssohn, największy geniusz muzyczny od czasów Mozarta, a do tego przemiły człowiek".
Feliks Mendelssohn pozostawił ponadto szereg utworów religijnych: motety, pieśni solowe i chóralne, psalmy i hymny na chór a cappella, Magnificat D-dur na chór i orkiestrę oraz dwa oratoria - "Eliasz" i "Święty Paweł".
Pośród dzieł kompozytora znajduje się dziękczynny psalm 100 "Głośno wołaj Panu, cała ziemio" - ulubiony utwór Zespołu Signum. Jest to króciutki psalm, a każdy jego werset jest inaczej opracowany muzycznie. Na słowach: "Bowiem dobry jest Pan, na wieki łaska Jego" zbudowany został piękny altowo-tenorowy duet - łagodny i śpiewny. A zakończenie muzyczne psalmu na słowach "z pokolenia w pokolenie" pozostawia słuchacza w ciszy i zadumie jeszcze przez długą chwilę.