Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Biblioteka nut chóralnych przygotowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Edwina Kowalika
Fabian Tymolski urodził się 14 stycznia 1828 roku we Lwowie. Jeszcze za życia zyskał sobie popularność jako kompozytor drobnych utworów użytkowych. Napisał około dwustu tańców - polek, marszów, mazurów, krakowiaków, kołomyjek i walców. Pozostawił również polonezy elegijne, naśladujące stylem polonezy Michała Kleofasa Ogińskiego. Melodie Tymolskiego były popularne i grane na lwowskich balach aż do I wojny światowej. Później uległy zapomnieniu. Kompozytor zmarł w swoim rodzinnym mieście w październiku 1885 roku.
Do naszych czasów przetrwała tylko jedna pieśń Fabiana Tymolskiego. Jest nią "Ostatni mazur". Słowa napisał Ludwik Ksawery Łubiński (1839-1892) - uczestnik powstania styczniowego i twórca wierszy patriotycznych. Tekst pieśni powstał w 1863 roku w czasie uwięzienia autora w cytadeli warszawskiej. W XX wieku opracowanie "Ostatniego mazura" na chór a cappella przygotował Józef Świder.
Melodia pieśni skomponowana została w rytmie mazura. Mazur pierwotnie był obecny przede wszystkim w kulturze ludowej. Ten skoczny i żywiołowy taniec w XVI wieku przeniknął do środowiska szlacheckiego i stał się narodowym tańcem polskim. W okresie Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego ukształtował się trzeci typ mazura - mazur ułański. Dzięki Legionom Polskim walczącym u boku Napoleona mazur stał się popularny w całej Europie. Żołnierze polscy pojawiali się na balach obowiązkowo w ułańskich mundurach. Odtańczenie mazura było dla młodzieńca okazją do popisania się przed dziewczyną swoją zręcznością. Każdy z tancerzy mógł w dowolny sposób improwizować kroki, by oczarować partnerkę.
Mazur jest tańcem zespołowym. Wszystkie pary tworzą korowód. Pierwsza para prowadzi, a za nią podążają pozostałe. Przyjęło się rozpoczynać bale polonezem, a kończyć mazurem. W dwudziestoleciu międzywojennym zwykle kończono bal właśnie "Ostatnim mazurem" Fabiana Tymolskiego.