|
Idąc
nasypem kanału w kierunku południowym po około 100 m dochodzimy
do specyficznego typu lasu liściastego. Mowa tu o olsie. Panującym
drzewem, charakterystycznym dla niego jest olsza czarna, pomiędzy
którą spotykać można pojedyncze brzozy i wierzby szare, a także
sporadycznie kalinę koralową, i kruszynę pospolitą. W omawianym
zbiorowisku warstwa runa jest bardzo bujna i zróżnicowana. Z gatunków
w niej występujących na uwagę zasługują: turzyca długoktosowa
(tworząca pokaźne kępy), narecznica błotna, knieć błotna czyli
kaczyniec, tarczyca pospolita, kuklik zwisły, pokrzywa zwyczajna,
a także nasze rodzime liany - chmiel zwyczajny i psianka stodkogórz,
oraz najokazalszy z polskich jaskrów - jaskier wielki. Ten typ
lasu użytkowo nie przedstawia dużych wartości, ale za to jest
niezmiernie interesujący pod względem przyrodniczym. Rośnie na
siedlisku bardzo mokrym, z wodą stojącą często na powierzchni.
Dno lasu jest niejednolite o strukturze kępkowo-dolinkowej. Kępy,
które powstały u nasady pni z nagromadzonych wokół korzeni drzew
substancji organicznych i namutów, są bardzo okazałe. Mogą dochodzić
do 1 m wysokości i 2-3 m średnicy. Zagłębienia między drzewami
są wilgotne i przez długi okres roku zatopione woda. Wskutek tego.
wytwarza się tutaj szczególny mikroklimat, sprzyjający rozwojowi
roślin oraz przebiegowi procesów glebowych. Stąd też wzięta się
nazwa tego zespołu leśnego - ols kępkowo-dolinkowy.
|
