Słowem wstępu
Za kolebkę wszystkich dalekowschodnich systemów walki uważa się starożytne Chiny, a konkretnie klasztor Shaolin leżący nieopodal Żółtej Rzeki. Według źródeł historycznych, w roku 520 p.n.e. do Shaolin przybył Da-Mo, w kulturze japońskiej znany jako Bodhidharma, oświecony mnich z Indii albo Cejlonu. Zapoczątkował on Buddyzm Chan (Zen w japońszczyźnie), prąd umysłowy, który przeniknął wszystkie sztuki walki regionu azjatyckiego. Bodhidharma studiując techniki ataku zwierząt oraz siły natury, łączył je ze specjalnymi technikami oddychania i tworzył podstawy legendarnego systemu walki bez broni. Jej technik nauczał mieszkających w Shaolin mnichów. Po zburzeniu klasztoru przez wojska mandżurskie, wielu mnichów ruszyło drogami państw Azji nauczając przy tym sztuk walki. W burzy dziejów systemy walki bez broni trafiły również na Okinawę, jedną z wysp archipelagu Ryukyu, będącą w tamtym czasie ważnym ośrodkiem pośrednictwa handlowego pomiędzy Chinami i Japonią. Nękane trudnościami społeczno-ekonomicznymi, państwo japońskie staje się miejscem wybuchów wielu powstań chłopskich, które z czasem przenoszą się również na Okinawę. Tłumiący zamieszki generał Toyotomi Hideyoshi zarządził m.in. konfiskatę broni wśród chłopstwa tzw. katanagari (polowanie na miecze) posuniętą tak dalece, że chłopom nie wolno było posiadać nawet noży. Liczne represje spowodowały powstanie organizacji, których celem było nauczenie wieśniaków metod walki bez użycia broni. Ówcześnie sztuki walki służą nam głównie do samoobrony w sytuacjach gdy jesteśmy "bezbronni". Bezbronni oczywiście w cudzysłowie ponieważ ludzkie ciało jest naprawdę potężna bronią pod warunkiem, że potrafimy ją odpowiednio wykorzystać. Systematyczne ćwiczenie umożliwia zdobycie większej ruchliwości, siły, i zwinności. Osoba ćwicząca pozbywa się złych nawyków nabytych wskutek zgubnego trybu życia współczesnej cywilizacji, takich jak wady postawy, czy nieumiejętność koncentracji.
Karate - sztuka pustych rąk
Za ojca sztuki karate (jap. kara - pusta, te - ręka) uważa się okinawskiego mistrza Gichina Funakoshi (1868-1957), twórcę stylu Shotokan. Na obszarze całego Ryukyu dawał on pokazy "pustej ręki", wywołując powszechny podziw nie tylko najwyższych dostojników, ale również ekspertów sztuk walki m. in. Jigoro Kano, twórcy judo. Efektem popularyzatorskiej działalności Funakoshi był raport skierowany przez wizytatora szkolnego Shintaro Ogawę do rządu japońskiego, w którym podkreślał on wychowawcze i zdrowotne zalety karate. Wkrótce nastąpiło też oficjalne wprowadzenie tej sztuki walki do programu nauczania w okinawskich szkołach. Funakoshi dał również pokaz karate w Budokuden w Kioto w roku 1915, co sprawiło, że sztuka ta, obok judo, kendo i aikido, weszła w skład japońskiego systemu budo. W świątyni Enkaku-Ji znajduje się obelisk poświęcony pierwszemu propagatorowi sztuki "pustej ręki", na którym obok imienia i nazwiska widnieje napis: "Karate ni sente nashi" - "Karate nigdy nie było techniką agresji".
Aikido - droga harmonii ciała i umysłu
Aikido znane jest jako jedna z najbardziej wysublimowanych i wyrafinowanych sztuk walki, która na swych wyższych poziomach staje się efektywną dyscypliną służącą rozwojowi, integracji i wykorzystaniu całości sił każdego człowieka, zarówno fizycznych jak duchowych. Aikido jest szczególną metodą walki rozwiniętą przez japońskiego mistrza Morihei Ueshiba, która opiera się na praktycznych ruchach samoobrony zaczerpniętych ze sztuk posługiwania się mieczem i włócznią, jujutsu, aikijutsu i innych, starożytnych, bardziej ezoterycznych sztuk walki. Aikido jest unikalną metodą samoobrony równie efektywną przeciw jednemu, jak przeciw wielu napastnikom. Aikido może ćwiczyć właściwie każdy - niezależnie od płci czy wieku, a osiągnięte wyniki bywają często bardzo spektakularne. Aikido jest bowiem sztuką walki dostępną praktycznie dla wszystkich ludzi.
Kung Fu - sztuka wojenna
Wprawdzie sztuka Wu Shu pogodzi z Chin, uważam jednak, że wartą ją tutaj opisać. System Kung Fu znany jako Jow Ga (Rodzina Jow) określany jest również jako Chow Gar, Zhou Jia i Chau Ka w zależności od dialektu lub tłumaczenia. Jow Ga czasami jest nazywany Hung Tao Choy Mei, co w tłumaczeniu oznacza „głowa Hung i ogon Choy”. System został tak nazwany, ponieważ połączył mocną pracę rąk i tułowia (techniki z Hung Ga Kung Fu) z szybką pracą nóg i kompleksowymi technikami kopnięć (Choy Ga kung fu). Założycielem systemu był Jow Lung. Jow Lung urodził się w 1891 roku w Chinach, w prowincji Kanton, w wiosce Hsin-Hui Sheng Sha Fu. Adepci Kung-Fu w klasztorze Shaolin od bardzo młodych lat ćwiczą aby nadać swojemu ciału elastyczność. Dzięki temu otrzymują zdolności ruchowe niedostępne dla kogoś kto zaczyna ćwiczyć w późniejszym wieku.