Ceremonia herbaciana
Ceremonia herbaciana, czyli chanoyu, jest typowo japońską formą estetycznego spędzania czasu, polegającą na podawaniu i piciu matcha - sproszkowanej zielonej herbaty. Choć herbatę sprowadzono do Japonii z Chin mniej więcej w VIII wieku, matcha dotarła tu dopiero pod koniec XII wieku. Zwyczaj organizowania spotkań towarzyskich w celu picia matcha rozpowszechnił się wśród wyższych warstw społecznych w XIV wieku. Po pewnym czasie jednym z głównych celów tych spotkań, odbywających się w shoin (gabinecie), stało się podziwianie chińskich malowideł i sztuki rękodzielniczej w atmosferze pełnej pogody i skupienia.
Pod wpływem etykiety i kodeksu zachowań regulującego codzienne życie samurajów - dominującej wówczas klasy w japońskim społeczeństwie - ustaliły się pewne reguły i procedury, których uczestnicy owych herbacianych spotkań zobowiązani byli przestrzegać, i w ten oto sposób zrodziła się ceremonia herbaciana. Obowiązująca dziś forma chanyou została wprowadzona w drugiej połowie XVI wieku, w okresie Momoyama, przez mistrza ceremonii herbacianej Sen-no Rikyu.
Chanoyu to coś więcej niż tylko wypicie filiżanki herbaty według określonego stylu. Rytuał herbaciany rozwinął się pod wpływem buddyjskiej sekty zen, której celem, mówiąc najprościej, było oczyszczenie duszy poprzez zjednoczenie się z naturą. Klimat ceremonii herbacianej określano przy pomocy takich pojęć, jak spokój, surowość, wdzięk oraz "estetyzm surowej prostoty i wyrafinowanego ubóstwa". Surowe kanony etykiety chanoyu, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się uciążliwe i przesadnie drobiazgowe, są w istocie rzeczy starannie skalkulowane, by uzyskać maksymalną oszczędność ruchów. W wykonaniu doświadczonego mistrza są one dla widza prawdziwą ucztą estetyczną. Chanoyu odegrała ważną rolę w artystycznym życiu Japończyków. W kategoriach estetycznych, ceremonia herbaciana polega na podziwianiu pomieszczenia, w którym się odbywa, przylegającego do niego ogrodu, naczyń i przyborów służących do podawania herbaty, a także dekoracji wnętrza, na przykład wiszącego zwoju czy kompozycji z kwiatów. Japońska architektura, ogrodnictwo krajobrazowe, ceramika oraz sztuka układania kwiatów zawdzięczają bardzo wiele ceremonii herbacianej. To właśnie klimat chanoyu, wyrażający piękno wystudiowanej prostoty i harmonię z naturą, stworzył podstawy tych tradycyjnych form kultury japońskiej. Ponadto, charakterystyczny dla ceremonii herbacianej typ etykiety wpłynął w zasadniczy sposób na ukształtowanie się japońskiego modelu zachowań. Po śmierci Sen-no Rikyu w 1591 roku jego naukę przekazywali z pokolenia na pokolenia jego potomkowie i uczniowie. Powstały rozmaite szkoły, które działają do dziś. Najaktywniejszą i cieszącą się największą popularnością jest Szkoła Urasenke. Szkoły te różnią się między sobą szczegółowymi regułami, ale zachowują istotę ceremonii herbacianej w wydaniu wielkiego mistrza. Istoty tej nigdy nie kwestionowano, a szacunek dla twórcy ceremonii herbacianej jest wspólną cechą wszystkich szkół.