Skierowano mnie do Zasadniczej Szkoły Zawodowej - miałam zdobyć fach i pracować jako introligator - ja nawet nie wiedziałam, co to skomplikowane słowo oznacza. Introligatorstwo nie było moim powołaniem - do dziś pamiętam "święte" słowa nauczyciela praktycznej nauki zawodu: "królowo, ty nawet na sól nie zarobisz". Po wielu trudach ukończyłam tę szkołę i teraz z perspektywy czasu całkiem miło wspominam tamte lata, może dlatego, że zaprzyjaźniłam się z wieloma osobami - z niektórymi nadal utrzymuję kontakt. Przyznam szczerze, że obecnie niewiele osób z mojej klasy ma cokolwiek wspólnego z introligatorstwem, pomijając oczywiście dyplom.

Tak się złożyło, że "siłą rozpędu" ukończyłam L.O. i zdałam na studia zaoczne do Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej. Tym razem sama wybrałam kierunek studiów - oligofrenopedagogika (też trudne słowo) - wychowanie i nauczanie dzieci upośledzonych umysłowo - to mnie zaciekawiło, może dlatego, że wcześniej miałam kontakt z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Niestety jeszcze kilka lat temu uczelnia WSPS nie była przystosowana do potrzeb osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, bardziej przerażały mnie trudności natury technicznej niż samo studiowanie. Jednak moje obawy szybko się rozwiały - koledzy z grupy pomagali mi wytrwale (wyrabiali sobie mięśnie nosząc mnie z wózkiem po schodach - wypróbowana technika wciągania wózka nie podobała im się). Miałam nadzieję, że chociaż w dzień obrony pracy magisterskiej przejadę się windą, ale niestety zepsuła się, nie mniej jednak udało mi się obronić....
Obecnie pracuję na pół etatu - wpisuję dane do komputera. WIEM ! - niewiele to ma wspólnego z pedagogiką.