Moje nieprzeciętne cechy

Jakiś czas temu w naszym warsztacie komputerowym dostaliśmy zadanie domowe: wymienić na piśmie dobre cechy naszego charakteru. Myślałem, że jakoś się z tego wymigam, ale moje nadzieje okazały się złudne, bo nasze prowadzące Małgosia i Agnieszka dość konsekwentnie dopominały się o zadaną lekcję. Więc, jak widać, skapitulowałem i zasiadłem do stworzenia czegoś – a czego? To się okaże. Temat bowiem dotyczy psychologii i jest ciekawy dla nas wszystkich, daje dużo do myślenia i być może przyczyni się do podreperowania psychiki wszystkich uczestników warsztatu, z wyjątkiem mojej.

Tak więc z dumą wymieniłem moją pierwszą dobrą cechę – kontaktowość. Powiedziałem, że łatwo i chętnie nawiązuję kontakty z ludźmi, czy to w tramwaju, na ulicy, czy gdziekolwiek indziej. Zgadzając się ze mną Dorota dość niespodziewanie powiedziała, że to prawda, ale nie cała. I dodała, że moja kontaktowość ma za podłoże mój bałkański temperament i zaznacza się raczej w kontaktach z płcią żeńską. A nawet i w tym przypadku zjawisko to się nasila tylko wtedy, gdy w grę wchodzą osoby niezbyt leciwe, podczas gdy ze starymi jest całkiem na odwrót: im kobieta jest starsza, tym mniej ma szans zapoznać się z moją kontaktowością.

Dopóki Dorota nie zdążyła otrząsnąć się z szoku, wymieniłem następną swoją cechę – hojność , którą mam, ale raczej nie w nadmiarze. Dlatego chciałem ją szybko opisać w kilku słowach i przejść do kolejnych moich pozytywów. Ale zanim zdołałem cokolwiek powiedzieć o tej perełce w naszyjniku moich zalet, żona niespodziewanie się ocknęła. Zanosząc się śmiechem dodała, że tej cechy jest u mnie dużo mniej niż u “Skąpca” Moliera i że gdyby autor ten mnie znał, mógłby napisać dużo lepszy utwór. Spróbowałem więc wymienić niektóre kupione przeze mnie prezenty, w odpowiedzi na co Dorota wymieniła mnóstwo takich, których – dzięki właśnie tej cesze – nie kupiłem. Postawiony w obliczu przegranej, jednak się odegrałem mówiąc, że ,,Każda kobieta może uczynić swojego męża milionerem, pod warunkiem, że przedtem był miliarderem”. W ten sposób, wydaje mi się, uratowałem i tę moją zaletę, a czy w małym, czy w dużym stopniu – pozostawię to własnej ocenie, która bez wątpienia będzie dla mnie przychylna.

Teraz mogłem już przedstawić jedną z moich, uważam, najwyrazistszych cech, a mianowicie mój rozsądek. Niby wzięty mecenas broniący jakiegoś wielkiego bandziora, a przy tym darzony respektem przez prokuratora, przygotowałem żonę na swoją tyradę. Wspomniałem o wielu decyzjach w moim życiu, które właśnie dzięki rozsądkowi nie zostały podjęte, i być może właśnie dzięki temu nie zostałem narażony na jakieś moralne albo, nie daj Boże, materialne straty (tych ostatnich słów proszę nie kojarzyć z poprzednio omawianą cechą). Dalej mówiłem o tym, że zawsze potrzebuję dużo czasu na głębsze przemyślenia, zanim podejmę jakąkolwiek decyzję. Przy końcu tej tyrady mój głos osiągał już oktawy, które doprowadziłyby do rozpaczy Luciano Pavarottiego (a być może nawet i do niechlubnego zakończenia jego kariery i do zarabiania na życie haftowaniem serwetek lub roznoszeniem ulotek).

Teraz być może dzięki temu, że mimo woli zawarliśmy traktat pokojowy, mogę spokojne i dość szczerze przedstawić kolejną moją cechę, a chodzi tu o mój życiowy realizm. Ta zaleta krzyżuje się niekiedy z poprzednio omawianą, lecz tylko w niektórych niuansach i być może tylko u mnie. Jako samodzielna cecha występuje u mnie niezwykle wyraźnie, powiedziałbym nawet – wyraziście. Bo nie ma takiej dziedziny ani sytuacji w której nie mógłbym czegoś dodać, udoskonalić, polepszyć i… pop***. Uważam, że jestem niedościgły w polepszaniu tego, co i bez tego jest dobre, ale u mnie jest zawsze “ale”. Dorota, co prawda, twierdzi, że lepsze jest wrogiem dobrego, ale ona nie ma mojej zdolności realistycznej oceny sytuacji, pozwalającej w najdoskonalszym z pozoru tworze znaleźć skazę, którą trzeba poprawić. W tym, co moja żona trywialnie nazywa pesymizmem, czarnowidztewem lub “szukaniem dziury w całym”, jestem niezastąpiony. Przykładów mogę rzucić mnóstwo i nie muszę ich szukać daleko, bo mam je na co dzień u siebie w swoim własnym domu. Nie będę ich wymieniał teraz, bo życie jest krótkie, a przy tym niemal we wszystkie przykłady jest zamieszana moja żona, której już nie ma w domu, żeby mogła cokolwiek powiedzieć.

Do zestawu omawianych pozytywnych cech mogę dodać kolejny wątek (pokrewny z poprzednim), który Dorota nazywa: “marudzenie”, a niekiedy nawet: “upierdliwość”. Według mnie natomiast jest to przekazywanie mądrości życiowej, czyli trochę bardziej wylewne zwracanie uwagi na to, co może się zdarzyć, a czego ludzie mniej przenikliwi ode mnie nie widzą. Zawsze jestem w stanie dostrzec, że dane wydarzenie zmierza nieuchronnie do niepomyślnego końca i w każdej sytuacji mogę komuś poradzić, jak ma tego uniknąć. (“Szkoda, że nie możesz poradzić sobie samemu” – docina mi zawsze wtedy moja żona). Tej mądrości życiowej nabyłem w ciągu tylu lat przeżytych samotnie, kiedy w bardzo niezależny sposób mogłem zdobyć doświadczenie, zwłaszcza na przykładzie innych małżeństw, a więc bez szkody dla siebie samego. I właśnie to, a nie wspomniany bałkański temperament, jest podłożem, na którym wyrosło moje bogate doświadczenie życiowe. A że czasem trochę za bardzo się rozgadam… Przecież tylko “mądrej głowie dość dwie słowie” , a innym potrzeba tych słów więcej.

Na zakończenie mogę dodać, że bardzo mi są potrzebne takie bodźce jak ten, że tak powiem, “wciśnięty” nam temat, bo zmuszają mnie do refleksji i napisania czegoś. A czy udało mi się, czy nie, to jest inna kwestia. Ważniejsze, że po raz kolejny pokonałem swoje lenistwo i coś w końcu stworzyłem. A co wyszło z tego “czegoś”, właśnie wam zaprezentowałem. Dlatego chwytajcie teraz za gilotynę, a ja kładę pod nią głowę...

Warszawa, 7 listopada 2001