Pieśń o niebezpieczeństwie żywota człowieczego
muz. Cyprian Bazylik
sł. Jakub Lubelczyk

    $sopran   ń=#gb-gf $c
  `\l.`p"p68 7pę 66s _.ć_.8s8 svś
śś86 q6`mf"ś 8s8'c 8_.ć_.78_\`f"8
śśwń'c ńwń_\ńc w8`mf"wcś 
`poco`rit._.ć_."8s8 ź>cźłk 

    $alt   ń=#gb-gf $c
  `\l.`p|swń ęń.cjś 8"8q 6ęp
pv6 7ę66 o8`mf"7 ęqę ow_\`f"ę
7688 r6_\7c ę6`mf"q 
`poco`rit."6ęp ż>cżłk

     $tenor   ń=#gb-gf $c
  `#l.`p|p88 ś8s wńę.cd wśt
svń śśwń'c ńwń`mf|ś wnw s8_\`f|8
"ńńę6 oń_\śc wń`mf"ę.cd 
`poco`rit.|wśt ź>cźłk

    $bas    ń=#gb-gf $c
  `#l.`p>s|66 ę6q 66o 67p >sv|ś
ę76>ś |oń`mf|7 8q8 o>8_\`f|8
7ś8ń rń_\7c 86`mf|o 
`poco`rit.|67p >ź>cźłk

  1. Wspominając początek żywota naszego 
i jakie potem ma być dokończenie jego,
jawnie też wszyscy wiemy,
jako tu w niem żywiemy.
  2. Możeć to każdy baczyć, że sie w grzechu rodzi, 
A zawżdy tę swowolność bez przestanku płodzi 
Nie bacząc nic żadnego Dobrodziejstwa Pańskiego. 
  3. Bowiem grzech, który sie w nas już tak rozkorzenił, 
Prawie nam wszytki ludzkie obyczaje zmienił, 
Iż o Pana nie dbamy, 
By zwierzęta mieszkamy. 
  4. Ze sta dziś może naleźć człowieka takiego, 
Który by miał pamiętać dobroć Pana swego, 
Jak go ślachetnem stworzył, 
A nad wszytko przełożył. 
  5. Nędzneż to są rozkoszy iście świata tego, 
Które nas tak odwiodły od Pana naszego,
Z któremi ani wzwiemy, 
Gdy marnie poginiemy. 
  6. Nikt z nas wiedzieć nie może nigdy czasu swego, 
Gdy ma stanąć przed srogi majestat Sędziego. 
Dziwnieć to ten Pan sprawił, 
W swej mocy co zostawił. 
  7. Każdego przestrzec raczył, aby był w czujności, 
A zawżdy sie wiarował sprosnych wszeteczności, 
Bo tego nie wie żadny, 
Gdy przyjdzie dzień Pański zdradny. 
  8. Jakoż sie tu już nie ma uznać człowiek każdy, 
Gdyż w tem niebezpieczeństwie żywot jego zawżdy 
Musi być do skończenia 
Tu iście przez wątpienia. 
  9. Kuszą sie o nas zawżdy pilnie we dnie, w nocy 
Czart, ciało i marny świat zawżdy ze wszej mocy, 
Aby nas potłumili, 
A Panu obmierzili. 
  10. Bar'zoć to na nas iście srodzy harcownicy, 
Z któremi nie możemy porównać, nędznicy, 
A dziwnie z każdej strony 
Trapią nas przez obrony. 
  11. Lubiezne acz nam rzeczy pod czas podawają, 
Ale zawżdy srogi jad w sobie zakrywają, 
Bo co sie ciału lubi, 
To zawżdy duszę gubi. 
  12. Belzebub on stary wąż też ci pilen swego, 
A zawżdy we dnie w nocy rycząc szuka tego, 
By mógł poźrzeć człowieka, 
A zatracić do wieka. 
  13. Czymże już tedy sobie nędzni pomóc mamy, 
Gdyż takie przeciwniki przeciw sobie znamy, 
I gdzież szukać hetmana, 
Jedno Krystusa Pana. 
  14. Każdy już tedy wiedząc Pana tak możnego, 
Uciecz sie pod obronę świętej ręki jego, 
Boć ten przyjmie każdego 
Do królestwa swojego.