Mamy przyjaciela
mel. z Kantyczek
sł. Stanisław Serafin Jagodyński
oprac. Stanisław Głowacki

    $sopran
    $allegro.    ć$c
  `\l.`f"88wń oo "88wń oo
wśwń wcśr 88wń oo "88wń oo
6ęńw srłk

  1. Mamy przyjaciela,
Chrysta Zbawiciela
wieku dzisiejszego.
Słowo niestworzone,
z Panny narodzone
z żywota czystego.
  2. Przyjaciel to drogi!
Ten niebieskie progi
opuścił z daleka,
aby pobitego,
na poły żywego 
uzdrowił człowieka.
  3. Przeto człowiek każdy
niech pamięta zawżdy,
jak się starać o to,
by tego wiecznego 
przyjaciela swego 
szanował nad złoto.

    $alt
    $allegro.   ć$c
  `\l.`f"r8cś 876ę ńń8ś tr
8888 qo r8cś 876ę
ńń8ś tr 88ś6 6c7ołk

  1. Mamy przyjaciela,
Chrysta Zbawiciela
wieku dzisiejszego.
Słowo niestworzone,
z Panny narodzone
z żywota czystego.
  2. Przyjaciel to drogi!
Ten niebieskie progi
opuścił z daleka,
aby pobitego,
na poły żywego 
uzdrowił człowieka.
  3. Przeto człowiek każdy
niech pamięta zawżdy,
jak się starać o to,
by tego wiecznego 
przyjaciela swego 
szanował nad złoto.

    $tenor
    $allegro.   ć$c
  `#l.`f|to ęę|śś 88"ęę
oo 66ę6 ęcńt to ęę|śś
88"ęę oo w"66ę ęcńtłk
    
  1. Mamy przyjaciela,
Chrysta Zbawiciela
wieku dzisiejszego.
Słowo niestworzone,
z Panny narodzone
z żywota czystego.
  2. Przyjaciel to drogi!
Ten niebieskie progi
opuścił z daleka,
aby pobitego,
na poły żywego 
uzdrowił człowieka.
  3. Przeto człowiek każdy
niech pamięta zawżdy,
jak się starać o to,
by tego wiecznego 
przyjaciela swego 
szanował nad złoto.

    $bas
    $allegro.   ć$c
  `#l.`f|rr wś87 po 8ę87
6ńę6 or rr wś87 po 
8ę87 66śś orłk

  1. Mamy przyjaciela,
Chrysta Zbawiciela
wieku dzisiejszego.
Słowo niestworzone,
z Panny narodzone
z żywota czystego.
  2. Przyjaciel to drogi!
Ten niebieskie progi
opuścił z daleka,
aby pobitego,
na poły żywego 
uzdrowił człowieka.
  3. Przeto człowiek każdy
niech pamięta zawżdy,
jak się starać o to,
by tego wiecznego 
przyjaciela swego 
szanował nad złoto.

    Cały tekst
  1. Mamy przyjaciela, Chrysta zbawiciela,
wieku dzisiejszego:
Słowo niestworzone, Z Panny narodzone,
z żywota czystego.
  2. Przyjaciel to drogi! ten niebieskie progi,  
opuścił z daleka:
aby pobitego, na poły żywego,
uzdrowił człowieka.
  3. Który z Jeruzalem szedł był z wielkim żalem  
do Jerycha złości:
tam go szatan srodze, zraniwszy na drodze,
odarł z niewinności.
  4. Ten przyjaciel prawy, krom wszelkiej zabawy,  
dodał mu ochłody:
na dobytek swego Ciała najświętszego
wziął go do gospody.
  5. By wiecznie nie zginął, rany mu zawinął,  
przyjaciel serdeczny:
ku jego potrzebie skarb, co miał przy sobie,
dał mu dostateczny.
  6. Przeto człowiek każdy niech pamięta zawżdy,  
jak się starać o to:
by tego wiecznego przyjaciela swego
szanował nad złoto.
  7. Jużże poniechajmy, z Jerycha biegajmy  
prosto do Betleem:
Betleem dom chleba, który przyszedł z nieba,  
ten jedząc nie mdlejem.
  8. Tam przyjacielowi, Odkupicielowi,
z Królmi ofiarujmy:
serca swe z czystością, a potem z pilnością
grzechów się warujmy.