Witajcie, rany Chrystusa
muz. Stanisław Głowacki
tłum. Leopold Staff

    $sopran
    $adagio.    #dł$c
  `\l$dcjihicjdi rq
$ecdje6"ij nn ichighcijd 
"rr śijdcjih qrłk.
  #dą `piu`mosso"8hhśgi
r8_\8 $ń.dęłje nn
ł6feńdd nłśś 8.hśgi `rit."rrłlłk

  1. Witajcie, rany Chrystusa,
znaki miłości głębokiej,
z których bez przerwy spływają 
krwi purpurowe potoki.
Gwiazdy gasicie swym blaskiem,
nad róże, balsam wonniejsze,
słodsze niż plastry miodowe
i od diamentów cenniejsze.
  2. Ileż to Jezus przed sądem
otrzymał plag, obnażony,
ileż krwi kropli spłynęło
wszędy ze skóry zsieczonej.
O bólu! Cierni korona
do skroni wbija się drogiej
i ostrza gwoździ stępionych
dziurawią ręce i nogi.

    $alt
    $adagio.    #dł$c
  `\l.ą"6ghgchig 7cą6q
7gg8gg qąp ńdgąfcggg qąp
7ghichgf ąoołk.
  #dą `piu`mosso"6ff6ee oę_\8
6.f7eg łpłwcłś 8hhłśiłj
łs77 6.f7dg `rit."oołlłk

  1. Witajcie, rany Chrystusa,
znaki miłości głębokiej,
z których bez przerwy spływają 
krwi purpurowe potoki.
Gwiazdy gasicie swym blaskiem,
nad róże, balsam wonniejsze,
słodsze niż plastry miodowe
i od diamentów cenniejsze.
  2. Ileż to Jezus przed sądem
otrzymał plag, obnażony,
ileż krwi kropli spłynęło
wszędy ze skóry zsieczonej.
O bólu! Cierni korona
do skroni wbija się drogiej
i ostrza gwoździ stępionych
dziurawią ręce i nogi.

    $tenor
    $adagio.    #dł$c
  `#l"ńddńdd ń.cjs jcihjwgh sr
7gińee on ńeefcedj nątłk.
  #dą `piu`mosso"ńddńdd ńcśw_\8
8.hłwjj nn ł6ff6fąf qńń
ń.dńid `rit."ńcśtłlłk

  1. Witajcie, rany Chrystusa,
znaki miłości głębokiej,
z których bez przerwy spływają 
krwi purpurowe potoki.
Gwiazdy gasicie swym blaskiem,
nad róże, balsam wonniejsze,
słodsze niż plastry miodowe
i od diamentów cenniejsze.
  2. Ileż to Jezus przed sądem
otrzymał plag, obnażony,
ileż krwi kropli spłynęło
wszędy ze skóry zsieczonej.
O bólu! Cierni korona
do skroni wbija się drogiej
i ostrza gwoździ stępionych
dziurawią ręce i nogi.

    $bas
    $adagio.    #dł$c
  `#l|ńąeąf7gg nq >wjj|6gg
qn 7geńjj r|n
7eeńdd |srłk.
  #dą `piu`mosso"ńdjśig r8_\8
ń.dłwł|jj łs8c7 ł6"dłjłśih
q77 ń.d7gg `rit.|rrłlłk

  1. Witajcie, rany Chrystusa,
znaki miłości głębokiej,
z których bez przerwy spływają 
krwi purpurowe potoki.
Gwiazdy gasicie swym blaskiem,
nad róże, balsam wonniejsze,
słodsze niż plastry miodowe
i od diamentów cenniejsze.
  2. Ileż to Jezus przed sądem
otrzymał plag, obnażony,
ileż krwi kropli spłynęło
wszędy ze skóry zsieczonej.
O bólu! Cierni korona
do skroni wbija się drogiej
i ostrza gwoździ stępionych
dziurawią ręce i nogi.
  3. Lecz gdy z miłości i woli
Pan zgasł w ostatniej godzinie,
Włócznia bok Jego przebiła
I ciecz dwojaka zeń płynie.
Cześć Temu, co po prawicy
Króluje Ojca możnego,
Co nas krwią swoją odkupił,
Przez Ducha krzepiąc Świętego.