Ofiara krzyża spełniona
oprac. Tomasz Flasza

     $sopran
   $wolno.     $c
  "6ffśij nńv wdjic]cźćhi tu
6ffśij ń.c]cźr $ńdce6.e "śwn
  ł=$6feńdj ś.c]cźćr 6ijńde pu
6feńdj ś.c]cźćr 6icjń.j ść8sł;łk

  1. Ofiara krzyża spełniona, 
krew płynie z tysiąca ran,
w okropnych mękach już kona
nasz Zbawca, nasz Bóg i Pan.
  *Opadła zsiniała głowa, 
gwóźdź rani stopę i dłoń,
wkoło korona cierniowa
rozdziera najświętszą skroń.*
  2. Złość ludzka niesyta jeszcze
do końca zaślepia wzrok
i słowa spełniając wieszcze,
żelazem przebija bok.
  *A serce, ach, to nie czeka
dzikiego oprawcy rąk,
widząc niewdzięczność człowieka,
najsroższych doznaje mąk.*

     $alt     
   $wolno.    $c
  "6ff6ff p6v 7fedceed pu 
6feńdg 6.c[c%p 688.g 77p 
  ł="8ćhh6hh ścecćep 
6ff6gi ćru 8hg6ćhh ścecćep 
666.g 6fcenł;łk
 
  1. Ofiara krzyża spełniona, 
krew płynie z tysiąca ran,
w okropnych mękach już kona
nasz Zbawca, nasz Bóg i Pan.
  *Opadła zsiniała głowa, 
gwóźdź rani stopę i dłoń,
wkoło korona cierniowa
rozdziera najświętszą skroń.*
  2. Złość ludzka niesyta jeszcze
do końca zaślepia wzrok
i słowa spełniając wieszcze,
żelazem przebija bok.
  *A serce, ach, to nie czeka
dzikiego oprawcy rąk,
widząc niewdzięczność człowieka,
najsroższych doznaje mąk.*

     $tenor
   $wolno.    $c
  |6ffśićh sśv śćhhśji ćru
6ćgćhśiąh 8.cźc]n |8"dcjń.i węn 
  ł="ńjjicdfe ńcśt 6fćhśii tu
ńjjś"fe ńcśt 6icćhś.j ńwsł;łk

  1. Ofiara krzyża spełniona, 
krew płynie z tysiąca ran,
w okropnych mękach już kona
nasz Zbawca, nasz Bóg i Pan.
  *Opadła zsiniała głowa, 
gwóźdź rani stopę i dłoń,
wkoło korona cierniowa
rozdziera najświętszą skroń.*
  2. Złość ludzka niesyta jeszcze
do końca zaślepia wzrok
i słowa spełniając wieszcze,
żelazem przebija bok.
  *A serce, ach, to nie czeka
dzikiego oprawcy rąk,
widząc niewdzięczność człowieka,
najsroższych doznaje mąk.*

     $bas
   $wolno.    $c
  |6feńdj sśv |ęff7ff pu
fcedjich-g-h |nn ńfceń.g 8>8-|n*
  ł=|ńff6ff qp fcedjich-g-|g pu
ńhćhśff qp fcedcjś.|e 66>sł;łk

  1. Ofiara krzyża spełniona, 
krew płynie z tysiąca ran,
w okropnych mękach już kona
nasz Zbawca, nasz Bóg i Pan.
  *Opadła zsiniała głowa, 
gwóźdź rani stopę i dłoń,
wkoło korona cierniowa
rozdziera najświętszą skroń.*
  2. Złość ludzka niesyta jeszcze
do końca zaślepia wzrok
i słowa spełniając wieszcze,
żelazem przebija bok.
  *A serce, ach, to nie czeka
dzikiego oprawcy rąk,
widząc niewdzięczność człowieka,
najsroższych doznaje mąk.*
  3. Tak kona w krwawej katuszy
Nasz Zbawca, nasz Bóg i Pan,
A nam się serce nie kruszy,
Gdy patrzym na Jego stan,
  *O Boże, nasza to wina
Przelała najświętszą Krew,
Przeszedłszy w zbrodnię Kaina,*
Jakże ukoim Twój gniew.
  4. Znosiłeś wszystkie męczarnie
Ochotnie w miłości Swej,
O niechże nie giną marnie
Owoce ofiary Twej.
  *O Jezu, niech rany Twoje
Rozbroją Sędziego dłoń,
Przez Krwi Twej wylane zdroje,
Ku nędznym swą litość skłoń.*