Kum i kuma
muz. Stanisław Moniuszko
sł. Jan Czeczot
oprac. St. Głowacki

     $sopran      22#b/
  "jj 7ff eev m v"jj 5dd jjii 
4jj jgef 7fg hh_\gh 9hi jg_\jd 
5de q f2lx2l`a`tempo"ff "7hi jj2k

     $alt      22#b/
  "jj 7ff eev m v"jj 7ff eedd 
7gg eejd 5de ff_\gg 7gg ge_\ef 
7gg 2s h2lx2l`a`tempo"hh 7gg ee2k

  1. *Kuma sobie siedziała*, 
motek nici zwijała, 
**kum dziwował się kumie*, 
że tak pięknie wić umie.
  2. *Kufel piwa zgotował*, 
kumę piwem częstował 
**i dziwował się kumie*, 
że tak dobrze pić umie.
  3. *A po szumnej biesiedzie*, 
kiedy do dom ją wiedzie, 
**kum dziwował się kumie*, 
że nic chodzić nie umie.

     $tenor      22#b/
  v m v|jj 7ff ee"ee wgg jjgg 
9jj jjjj t'c t 44 jj7 wij o 
j2lx2l`a`tempo"dd 6ed |gg2k

  1. *Kuma sobie siedziała*, 
motek nici zwijała, 
kum dziwował się kumie, dziwował się kumie, 
że tak pięknie wić umie.
  2. *Kufel piwa zgotował*, 
kumę piwem częstował 
i *dziwował się kumie*, 
że tak dobrze pić umie.
  3. *A po szumnej biesiedzie*, 
kiedy do dom ją wiedzie, 
kum *dziwował się kumie*, 
że nic chodzić nie umie.

     $bas      22#b/
  v m v|jj 7ff eev m w|7 65 t 
ww |6c5 46 ejw ww t |f2lx2l"dj 
9jg g>j2k

  1. Kuma sobie siedziała, 
motek zwijała, 
kum dziwował się kumie, dziwował kumie, 
że tak pięknie wić umie.
  2. Kufel piwa zgotował, 
kumę częstował 
i dziwował się kumie, dziwował kumie, 
że tak dobrze pić umie.
  3. A po szumnej biesiedzie, 
do dom ją wiedzie, 
kum dziwował się kumie, dziwował kumie, 
że nic chodzić nie umie.