Pieśń poranna
muz. Stanisław Moniuszko
sł. F. Konopasek
oprac. Piotr Maszyński

     $sopran $allegretto      2#b/
  "d$ddj ?jcihig j`c"gje `d$5dx jeeyc] 
id"gi h^c]dzc& `f$7.zc& 7.zc& 
g"^c]4 "7v2l2k

    $alt $allegretto      2#b/
  "d"iih gfgg e`c"egh gcfgx hjj^c[ 
gggg gx`c"fc%c[ ijih gjich 
gx$(dczc& 7v2l2k

  1. Gdy słoneczko hen, zza góry błyśnie w rannej dobie 
i rozproszy mrok ponury, *każdy wesół sobie*.
  2. Każdy rad, że słonko weszło światu ku ozdobie, 
nie dba o to, co już przeszło, *każdy wesół sobie*.
  3. Pieśń i praca troskę skróci, gdy się złączą obie. 
Każdy zatem piosnkę nuci, *każdy wesół sobie*.

    $tenor $allegretto     2#b/
  "dddd dddd jjjj $(wix vh^c] di"ed 
exdx `f"dedj i"edcj ix$(fc%c[ 
9v2l2k

  1. Gdy słoneczko hen, zza góry błyśnie w rannej dobie, 
spłoszy mrok ponury, *każdy wesół sobie*.
  2. Każdy rad, że słonko weszło światu ku ozdobie, 
nie dba, co już przeszło, *każdy wesół sobie*.
  3. Pieśń i praca troskę skróci, gdy się złączą obie. 
Każdy piosnkę nuci, *każdy wesół sobie*. 

     $bas $allegretto       2#b/
  "d|def gdgi j>jef 7'cgc[c^ jxv 
dc|4d jxdx `f|q'c q gx$(4 7v2l2k

  1. Gdy słoneczko hen, zza góry błyśnie w rannej dobie, 
*każdy* wesół sobie.
  2. Każdy rad, że słonko weszło światu ku ozdobie, 
*każdy* wesół sobie.
  3. Pieśń i praca troskę skróci, gdy się złączą obie. 
*każdy* wesół sobie.