Pana ja wzywać będę, dokądem żywy (psalm 77) (SAB)
muz. Mikołaj Gomółka
sł. Jan Kochanowski
oprac. Maria Wacholc

     $sopran
    $z ożywieniem.   ł$c
  `\l"rwń ę676 ęc76ę'c ęćńo_\
"rwń ę676 ęc76ę'c ęćńo
oę.e ćńęwąń ę.eńcw'c wśt_\
sś.i w8ł$p ę.cdwś'c śrć7 [łlłk

  1. Pana ja wzywać będę, dokądem żywy,
a On w uszy swe przyjmie mój głos płaczliwy.
Do Tegom sie ja uciekł czasu trudności, 
do Tegom ręce ściągał w nocne ciemności.
  2. Dusza na ten czas ani cieszyć się dała, 
ale do Pana tylko z płaczem wzdychała;
woławszy, narzekawszy głosu nie staje;
sen, troski widząc, indziej skrzydła podaje.
  3. Przychodziły mi na myśl dawniejsze lata,
co dla swych za pierwszego Pan czynił świata;
wspominałem swe wdzięczne pieśni, któremi
litość Pańska nade mną znaczna na ziemi.
  4. I myśliłem w sercu swym: "Takżem na wieki
już wypadł ja nieszczęsny z Pańskiej opieki?
Ani sie już da przywieść, aby smutnemu
łaskę jeszcze okazał słudze swojemu"?
 
      $alt
    $z ożywieniem.      ł$c
  `\l.`f"r8.i jci8śś 
7cicjńś wcichćq_\ 
r8.i jci8śś 7cicjńś wcichćq
t7.h śś86 7jcihcgc8 
ęcgcłfo_\ vęń.d t"8ł6
q.7 ł6ńo złlłk

  1. Pana ja wzywać będę, dokądem żywy,
a On w uszy swe przyjmie mój głos płaczliwy.
Do Tegom sie ja uciekł czasu trudności, 
do Tegom ręce ściągał w nocne ciemności.
  2. Dusza na ten czas ani cieszyć się dała, 
ale do Pana tylko z płaczem wzdychała;
woławszy, narzekawszy głosu nie staje;
sen, troski widząc, indziej skrzydła podaje.
  3. Przychodziły mi na myśl dawniejsze lata,
co dla swych za pierwszego Pan czynił świata;
wspominałem swe wdzięczne pieśni, któremi
litość Pańska nade mną znaczna na ziemi.
  4. I myśliłem w sercu swym: "Takżem na wieki
już wypadł ja nieszczęsny z Pańskiej opieki?
Ani sie już da przywieść, aby smutnemu
łaskę jeszcze okazał słudze swojemu"?

    $bas
    $z ożywieniem.      ł$c
  `#l|r"ecdjci hcg6ęćń
ęęc67 8cśo_\ r"ecdjci hcg6ęćń
ęęc67 8cśo
rw.j ść78ś ę.eł66c q>t_\
o7.g 8.cgłfceń w.cdcecf7 
ńł6o [łlłk

  1. Pana ja wzywać będę, dokądem żywy,
a On w uszy swe przyjmie mój głos płaczliwy.
Do Tegom sie ja uciekł czasu trudności, 
do Tegom ręce ściągał w nocne ciemności.
  2. Dusza na ten czas ani cieszyć się dała, 
ale do Pana tylko z płaczem wzdychała;
woławszy, narzekawszy głosu nie staje;
sen, troski widząc, indziej skrzydła podaje.
  3. Przychodziły mi na myśl dawniejsze lata,
co dla swych za pierwszego Pan czynił świata;
wspominałem swe wdzięczne pieśni, któremi
litość Pańska nade mną znaczna na ziemi.
  4. I myśliłem w sercu swym: "Takżem na wieki
już wypadł ja nieszczęsny z Pańskiej opieki?
Ani sie już da przywieść, aby smutnemu
łaskę jeszcze okazał słudze swojemu"?