Pieśń o potoku 
Węgierska melodia ludowa
oprac. Stanisław Głowacki (1986) 

     $sopran
   $lento.       ł$c
  "e.ćye.żg.żg.[ i.ć[i.]s 
wjdęcdj e."źićhs śfg8gcf eeegs 
śfg8cgf o"
  ł=x"iji #c/ $7."iji 8.hih 
$6."hih 7.xv x.$zęv x.zęw 
$c `f$ęę"ś$6 ołlł;"
  "śii #b/ $ę"ś $([g.$(że. 6v 
ś$7 6.e $(y"h.$(źj. s
  ł="ś$6 7.e $(y"h.$(źj. ścćńłl 
ęw ś8 $(%h.$(%f. ęvł;
  ł=x$("i$(ąj$(ćd `allegro$ę"ś 
7ę p xfćef ś8 76 oł;
  x$eećd ńń ę.j s x$eećd ńń ę.j 
s x$eećd ńń ę6 %mxv `lento.x$ejh 
7ś 6ś ołk.
  $o'c o'c oc p "s'c s'c s'c 
só $o'c o'c oc p "s'c s 
ś'cią]ćy o#łlłk

  Leci, huczy wartki potok wśród zielonych hal
i pieśń odwieczną w szumie swoim gra.
W duszy człowieka dziwny wstaje żal,
wielka tęsknota łka.
  *I wspomnień rój z ubiegłych lat
wiedzie go w swój czarowny świat, 
wśród snów zakwita wiary cudny kwiat.*
  Nad wodospadem tęczy świeci łuk, 
słychać z dala wód ogromnych huk,
*wód ogromnych rozszalały gwar 
bierze ducha w swój kojący czar.*
  *A bystry potok mknie i mknie, 
kosodrzewiny bryzga pnie.*
Po niebie płyną zwały chmur 
i groźnie sterczą szczyty gór, 
duszę porywa czardasz, szał, 
muzyka wiatru, wód i skał.
Aa  a aa a to bracia dwaj.

     $alt
   $lento.      ł$c 
  "e.ćye.żg.żg.[ g.żg.[q 
8hiwcih g.%gfq 6fg8gcf eeegq 
6fg8cgf o"
  ł=u #c/ "ś77 666 886 ę.gfe 
ś.gfe "w.jih $c "7ś6ś ołlł;"
  "7gg #b/ "77 $([g.$(że. 6v 
7ś 8.h $([f.$(żf. 7c8
  ł="7ś ś.g $([h.$([h. 6c8łl 78 76 
$(%h.$(%f. ęvł;
  ł=x$("iąjh `allegro"77 7ę ćn 
xfćef 66 |śćń oł;
  x"ggg 86 68 q xiii 66 88 q 
xgig w8 śćńó zć*mxv 
`lento.x"hhe ęę ćńń ołk.
  "ęgi ęgi ś.ć[% p ćńfh ćńfh 8.%ż 
o ęgi ęgi ś.ć[% p ćńfh ćńfh 8'ch%ż 
ołlłk

  Leci, huczy wartki potok wśród zielonych hal
i pieśń odwieczną w szumie swoim gra.
W duszy człowieka dziwny wstaje żal,
wielka tęsknota łka.
  *Rój wspomnień z lat wiedzie, wiedzie go w świat,
wśród złotych snów zakwita znów młodzieńczej wiary cudny kwiat.*
  Nad wodospadem tęczy świeci łuk, 
słychać z dala wód ogromnych huk,
*wód ogromnych rozszalały gwar 
bierze ducha w swój kojący czar.*
  *A bystry potok mknie i mknie, 
kosodrzewiny bryzga pnie.*
Po niebie płyną zwały chmur 
i groźnie sterczą szczyty gór, 
duszę porywa czardasz, szał, 
muzyka wiatru, wód i skał.
  Jeziora cicha połyskuje toń
i kwiatów halnych rozlewa się woń.
Wiatr myśli niesie gdzieś na świata kraj,
bo wicher i czardasz to bracia dwaj.

     $tenor       
   $lento.    ł$c
  |e.ćye.żg.żg.[ "ęęo ęeeę.e 
ęęo ćńde6ecd ęęo ćńde6ced o"
  ł= u #c/ "ęęę ęęę ćńńń ę.xv 
x.zęv x.zęw $c |ś"ęćńń ołlł;"
  `lento"ęee #b/ |ś"ę $(ze.$(ćyąj. ćńv 
ęę w.j $(]j.$(["d. ńcćń
  ł="ę6 ę.|i $([j.$(ye. ćńc6 
ęę ęę $(ze.$(ćyd. ęvł;
  ł=x|iąji `allegro|ś"ę |ś7 s xćdąjd 
ćńę |ś8 qł;
  x|iii ń|8 wę n xee|i ww wń n 
xi"eće 66 76 zx.v `lento.x|jej ś7 ś8 
qłk.
  |7ig 7ig "7.żz ćn śćdf |śćdf 6.zćy 
o |7ig 7ig "7.żz ćn śćdf |śćdf 
6'cfzż qłk

  Leci, huczy wartki potok pośród hal
i pieśń odwieczną w szumie gra.
W duszy człowieka dziwny żal,
wielka tęsknota łka.
  *Rój wspomnień z lat wiedzie, wiedzie go w świat,
wśród snów zakwita wiary cudny kwiat.*
  Nad wodospadem tęczy świeci łuk, 
słychać z dala wód ogromnych huk,
*wód ogromnych rozszalały gwar 
bierze ducha w swój kojący czar.*
  *A bystry potok mknie i mknie, 
kosodrzewiny bryzga pnie.*
Po niebie płyną zwały chmur 
i groźnie sterczą szczyty gór, 
duszę porywa czardasz, szał, 
muzyka wiatru, wód i skał.
  Jeziora cicha połyskuje toń
i kwiatów halnych rozlewa się woń.
Wiatr myśli niesie gdzieś na świata kraj,
bo wicher i czardasz to bracia dwaj.

     $bas      
   $lento.    ł$c
  |e.ćye.żg.żg.[ ęęo 8hh8.h 
ęęo śiiśś 7ęo śii>śś |o"
ł=u #c/ |ęęę |www śśś ę.xv 
x.%7v x.[88 $c |ę7ś>ś |ołlł;"
`lento|ęee #b/ |ęę $(źi.$(źi. śv 
ęę 6.f $(yd.$(yd. 7c6
  ł=|ęń w.|g $(żf.$(żf. słl w8 św 
$(źi.$(>źi. |ęvł;
  ł=x|ihf `allegro|ęę ęę >s 
x|iii śąw ćńś oł;
  x|eeće 6ń ńń q xggg 8ń ń.f q 
xegi ńw śś zmxv `lento|8hh ęę 
>śś |ołk.
  |o'c o'c oc >s s'c s'c sc 
|o o'c o'c oc >s s'c s |ś'ciźź 
o*łlłk 

  Leci, huczy wartki potok pośród hal
i pieśń odwieczną w szumie gra.
W duszy człowieka dziwny żal,
wielka tęsknota łka.
  *Rój wspomnień z lat wiedzie, wiedzie go w świat, 
wśród snów zakwita wiary cudny kwiat.*
  Nad wodospadem tęczy świeci łuk, 
słychać z dala wód ogromnych huk,
wód ogromnych rozszalały gwar 
bierze ducha w swój kojący czar.
  *A bystry potok mknie i mknie, 
kosodrzewiny bryzga pnie.*
Po niebie płyną zwały chmur 
i groźnie sterczą szczyty gór, 
duszę porywa czardasz, szał, 
muzyka wiatru, wód i skał.
Aa aa aa a to bracia dwaj.