Strona FUNDACJI SZTUKI OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH


		UWAGA! WSZYSTKIE UTWORY NAGRODZONE I WYRÓŻNIONE W NASTĘPNYCH KONKURSACH LITERACKICH SĄ DOSTĘPNE W KWARTALNIKACH "SŁOWEM I KSZTAŁTEM" TAKŻE W WERSJI ELEKTRONICZNEJ

		Z Archiwum 17. KONKURS LITERACKI KRAKÓW - 2010 WIERSZE NAGRODZONE I WYRÓŻNIONE
		Jarosław Andrasiewicz - 1. nagroda Regina Adamowicz - 2. nagroda Zofia Garbaczewska-Pawlikowska - 2. nagroda Dorota Grzesiak - 3. nagroda Piotr Grzegorz Gorczyca - wyróżnienie Zofia Kleszcz - wyróżnienie Krzysztof Łojek - wyróżnienie Rafał Orlewski - wyróżnienie Krystyna Pilecka - wyróżnienie Maria Natasza Solarz - wyróżnienie
		Prawdziwa gratka dla miłośników poezji! Zapraszamy do lektury:

		Jarosław Andrasiewicz - 1. nagroda ANATEMA Nie potrzeba mi wcale pięciu dróg Tomasza Ani anzelmiańskiego dowodu istnienia Wystarczy pryzmat rosy, gdy światło rozprasza Lub lądowisko dla pszczół na płatku złocienia Nie muszę zakładać się z Błazejem Pascalem O bojaźni i drżeniu czytać po kryjomu Wystarczy, że wędrując nadmorskim bulwarem Poczuję dotyk bryzy i zew apeironu Bo przecież Majestatu nie trzeba pojmować Zaś tych, którzy chcą wiedzieć, by mieć wątpliwości (A później drapacze chmur pragnący budować) Niechaj budzi krzyk pawia pośrodku ciemności *** * * słowa które nie stają się ciałem skapitulują przed potęgą obrazu bo patrząc nie widzi się odpowiedzialności APOFTEGMATY** nie wyganiały ich kulturowe trendy nuda sybarytów społeczny ostracyzm ani imperatyw oryginalności wychodzili na pustynię nie w poszukiwaniu odlotowych wizji kreatywnego natchnienia, które dogorywa w monotonii codzienności ani niezapomnianych wrażeń wychodzili na pustynię bo tam można było usłyszeć ciszę porównać pustkę własnego wnętrza z harmonią i celowością stworzenia znaleźć mądrość serca dziś apoftegmaty zastąpiły reklamy oracje specjalistów od public relations i politycznej poprawności hesychię kanapa psychoanalityka eremów szuka się na Marsie może to i lepiej - może to i bliżej Źródła które bije nawet pod pustynią pod zmarzliną

		Regina Adamowicz - 2. nagroda UŚMIECHEM ZAKWITNĄ Marzenia opadają jak liście jesienią jeszcze się złotem szczycą i czerwienią już się nie podniosą do drzewa korony Wiatr je rozniesie jak piasek na plaży jak spopielonych pamiętników szczątki rozniesie rozrzuci w różne świata strony Zostaną w sercu jak nieme pamiątki niespełnieniem zaciążą i może się zdarzy że do serc innych ich pamięć zapuka Czy wykiełkują na uprawnej ziemi może u innych w sercu je odszukasz może uśmiechem zakwitną na twarzy Pamięcią zakwitną niezapominajki JAK Z BAJKI Wiersz jest modlitwą struny serc porusza zagra melodią cicho wyszeptaną rozweseli duszę każdy dzień umili do snu ukołysze i obudzi rano z nadzieją w sercu i miłość roznieci ukojony ciszą uleci do nieba słońce uśmiechem ogrzeje zaświeci ujrzysz świat inny w swojej wyobraźni Zakwitnie kwiatem różą niezapominajką poczujesz zapach konwalii i mięty zachwycisz się światem powiesz jaki świat jest piękny prześliczny jak z bajki NIE ZRAŃ NIKOGO Kiedy przez życie w pielgrzymkę wyruszysz Nie zrań nikogo Nieopatrznym słowem Mów zawsze prawdę A nie stracisz duszy Gdy zbytnią ufnością Nie będziesz szafować Gdy miłość własną Ukryjesz przed światem Miłością prawdziwą Podzielisz się z bratem Nie chowaj urazy Kiedy Ciebie zranią Przyjmij z pokorą Każde wyróżnienie Jak żyć podpowie Ci własne sumienie

		Zofia Garbaczewska-Pawlikowska - 2. nagroda KAŻDEGO RANKA każdego ranka rodzę się na nowo rodzę się na staro strach ma coraz większe oczy sznuruje coraz mocniej usta gubi myśli znaczenia znów egzamin nikt nie podpowiada OBCASY wejdę tam na wysokich obcasach chwiejnie bo nogi spuchnięte na wysokich obcasach jak dawniej wysoko i oczywiście nie potrafię zejść no i po co schodzić im wyżej tym piękniej DZWON komu bije dzwon wawelski a także mariacki o czym śpiewa dzwon może o Polaku o królu wodzu arcykapłanie gra radośnie bo wspięli się aż do nieba żałośnie bo przygnieceni czarną ziemią popiołem krwawym piaskiem zwycięzcy bohaterzy polegli pechowcy komu bije dzwon rzuca szaleńców bohaterów geniuszy w głębię legendy

		Dorota Grzesiak - 3. nagroda Zanim zmrok O świcie nazywasz mnie „Tymiankiem”, o zmierzchu – „Małą Magnolią.” „Mongolio w gondolierze” – przekomarzam się. Robię jajecznicę, kiedy zakradasz się od tyłu i znienacka kładziesz rękę na moim brzuchu. Czuję wtedy, jakby Ono już zamieszkało we mnie. Na spacerze stare lipy pachną po obu stronach drogi. Nawzajem wysypujemy sobie piasek z tenisówek. Kiedy zmywasz po obiedzie, tańczę tylko dla ciebie i pozwalam ci patrzeć, a ty nucisz mi do taktu. Te wszystkie płatki, listki trzeba wytańczyć, wytupać, zanim zmrok. O świcie nazywasz mnie „Tymiankiem”, o zmierzchu – „Małą Magnolią” Przemiany Nie licz grochów na mojej sukience – jest ich więcej, niż przeżyję lat. Kosaćce są przedłużeniem moich rąk. Biorę oddech, zamykam oczy – który z głosów pierwszy mnie dopadnie? Czerpiąc z kakofonii, zbiorę burzę; stateczni krzyczeć będą. Naskórek naszych ust tak samo wypala rozpalona sztaba żelaza i sztaba zmrożona. Tylko cień jest we mnie jeszcze jasnym śladem: zarys górnej wargi to skrzydła frunącej czapli, dźwięki kanteli udają ruch powietrza w sierpniu, te drgania Przemiany II Za późno. Już połknęłam ten kamień, który podarowałeś mi tyle lat temu. Więc nie zapomnę. Pozostanę brzemienna, bo mil jest mniejsze niż mul – to szpacze dziecko na poduszce gniazda, to dwa latawce wzbijające w niebo. To, co nienazwane i niedopowiedziane, niech takie pozostanie. Doczekałam chwili, gdy łzy nie płyną po policzku – stygną i parzą. Nie, to nie jest takie straszne, jak się sądzi; mogę znieść o wiele więcej, odkąd zmieniłeś moje ciało w katedrę pełną światła

		Piotr Grzegorz Gorczyca - wyróżnienie * Nakarm mój głód życia tym wszystkim czego nie mam i tym co pragniesz dobrego uczynić zatrzymać pokochać zapomnieć Drżącą dłonią podaj pióro ze skrzydła Archanioła gdy na kartkę spłynie krew wątpliwego męczennika z fałszywym glejtem na wieczność W wiecznym Teraz – tylko Ty możesz nakarmić miłością jak chlebem zagubione serce mój Panie i Boże * Koronę z cierni uwiłem dla Ciebie Chrystusie blask Twej miłości mnie oślepił zbyt krnąbrny jestem by za błąd dać głowę katom potrafię nawet w zębach trzymać miecz obrony życie jak Hefajstos nauczyło mnie żelazne wykuwać słowa na włócznię napaści wciąż zasłaniam się twardszą tarczą zdecydowanej obrony brak mi sił by tak jak Ty pokornie dać drugi policzek sama łaska cierpienia nie wystarczy błagam więc o naręcze wiary i szczyptę dobroci bym mógł bez lęku spojrzeć w Twe Oblicze łagodności Synu Człowieczy *** Przytuliłem się do Pani z kamienia, autor nieznany na trawie – niedaleko pijalni czekolady Ona zdziwiona lecz nie drgnie o milimetr nawet ja także zdumiony takim obrotem sprawy Zaskoczeni ludzie pytają czy ta Panna z kamienia chociaż naga może Cię pocieszyć Więc zrobiłem ukłon w pożegnalnym geście może kiedyś raz drugi spotkamy się jeszcze chyba, że wymienią zestaw rzeźb parkowych Nałęczów – Park Zdrojowy

		Zofia Kleszcz - wyróżnienie Z cyklu „Jeśli” JEŚLI w niebie są dziury - tym lepiej. Każdemu spaść może na głowę garść srebrnego brokatu. Niczym przez dziurkę od klucza, będzie można podglądać dzień powszedni aniołów, lub najzwyczajniej w świecie, wpaść do nich czasem na kawę, albo pożyczyć soli. Po ludzku się zapomnieć i na najwyższym obłoku urządzić nieziemską balangę. Nie paplać zbytnio o tym, kto, gdzie, kiedy i z kim. Co ma być i tak będzie. Więc jeśli w niebie są dziury, to… nie zalepiaj ich gliną. JEŚLI mnie kochasz ofiarnie, wyjdź mi naprzeciw w Patoki. Tam młode pędy ostrężyn stopy twe obcałują. Wierzba - wierna matrona, imię ci moje przypomni. Rozkołysanym ramieniem pokaże dym z komina i progu wytartą kołyskę. Rychło stanę przed tobą, a ty do rąk mi podasz dzban pełen mleka i miodu. Jak niegdyś, na oczach wszystkich, stąpać będziemy dostojnie, wzdłuż rozchełstanych Patoków. Na ostatnim zakręcie, brzoza - bliźniacza siostra, załka na pożegnanie. Długo powiadać będzie, co przed nami i potem. Jeśli mnie kochasz ofiarnie, to…….najczulej zaszumi o nas JEŚLI wszystko jest możliwe, to musi być gdzieś taka kraina. Najzieleńsza z polan, gdzie wszystko jest inne. Wyśnione jak w bajce. Jednym słowem - żyć, nie umierać. Ludzie tam, zamiast chodzić, fruwają na skrzydłach. Ropuchy noszą złote korony na głowach. Ryby sopranem śpiewają nieszpory. Wilki grylują tłuste żeberka - wieczorem wpadną do nich goście. Na samym środku cudownej polany, siedzi na pieńku sędziwy Bóg i gra na rogu międzynarodówkę. Tam nawet muchy są nieskazitelne. Dostać się do tej bajki wcale nie jest łatwo. Legiony karaluchów pilnie strzegą jej granic. Ale jeśli wszystko jest niemożliwe, to… komuś pewnie się uda.

		Krzysztof Łojek - wyróżnienie * Przychodzisz podmuchem wiatru, szelestem liści pod stopami, filiżanką kawy. Twoją książką, muzyką, pasją życia. Choć czas, zdmuchnął Twoją świecę, wciąż tutaj jesteś. * O świcie stajesz na brzegu dnia. Skaczesz w nurt wydarzeń. Nie wiedząc, co czai się w głębi. *** Wena wzięła mnie za rękę. Polecieliśmy nad ziemią. Patrzyliśmy na ludzkie życie. Na szklanej górze mocą poezji uśmiechy zmieniliśmy w tęczę łzy w perły. Tęcza ozdobiła niebo. Perły rozdaliśmy ludziom.

		Rafał Orlewski - wyróżnienie *** prof. Tatianie Stepnowskiej Nie jesteś obca przynajmniej wszędzie - hordy tubylców bardziej rozdzierają siebie nawzajem Obcość cudzej krwi to wymysł tępych niegodziwców a niezależność myśli ma siłę Atlasa na tej chorej planecie Więc nie szukaj drogi do siebie nawet gdy znaki oświetlone Przecież idziesz prężnie przez bezduszność demonów o ludzkich kształtach - a to znaczy światło Wiem - to boli albowiem jesteś człowiekiem W MOIM LESIE A w moim lesie dukty zarastają mech anektuje ścieżki wydeptane z pola ucieka zając pędu srebrem iskrzy tylko włos płaczącej wierzby Ciało samotnej gruszy nieuchronnie próchnieje gdy w pamięci ciągle szorstki dotyk rżyska nad którym głuchną wronie stada Jeszcze przed brzaskiem nastraja się słowik by wyjść z kantaty solo kantyleną ale już nad las nadciąga kaszkiet chmury zasłaniający mój wiatyk nadziei *** I po co ciągnąć śpiewne rymy mnożyć wierszowe byty po co skoro się zbliża zamilczenie - nie będzie zmiany słońca z nocą Po co dokładać do plecaka kolejny ciężar słów niechcianych najlepsze uleciały w ptakach człowiek chce mieć stan nie - żyć stanem Zatem zakończmy próbowanie pieśni niech najgorętsze idą z tymi co wyfrunęły z gniazda wcześniej Ścichnij pragnienie - pomilczymy


		Krystyna Pilecka - wyróżnienie O CODZIENNOŚCI Codzienność Rano kawa wypita Czasem pośpiesznie Muzyka wysłuchana mimo woli, mimochodem; Szopen, Mozart Preludium z uśmiechem i…. Rozpoczęty dzień. Potem kilka słów skierowanych do mnie, ode mnie do kogoś Ciepło czyjejś dłoni. Codzienne Krzątanie w kuchni Rytuał przy stole I… dobrze że jesteś Wtedy smakuje nawet Przesolona zupa. Jeszcze spacer Po parku Bez względu na pogodę Jak zaklęcie - dla zdrowia Wreszcie aksamitna kołysanka na dobranoc I znak krzyża Klamrą zamykający codzienność. NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO… Na początku było słowo i powstał świat Powstało życie… Rodzi się człowiek z pierwszym krzykiem. Słaby, drżący, stworzony z miłości. Uczy się istnienia: Kochać, przebaczać, Tolerancji i cierpliwości. Z czasem obojętnieje; Bo jak długo można być i trwać… Uszczęśliwić go może Nadzieja Ona z wiarą i miłością Wita poranek. NIESPOTKANIE miało odbyć się wczoraj deszcz rozmył chwile czekania w lustra kałuż zamienił ścieżki niepokój wkradł się w preludium tęsknoty. czas przecieka między palcami w mijanych samochodach koloru znajomego szukam twarz zmysłami przywołuję szum ulicy drażniąco w uszach dźwięczy… …. kiedyś ci to opowiem… na usta spłynęła kropla deszcz to słony czy łza cicha jak niemy szept bez nadziei na promień słońca ciepły dotyk uśmiech

		Maria Natasza Solarz - wyróżnienie SZKIC DO PORTRETU PROTESTANCKIEGO KSIĘDZA PASTORA Składasz się cały z dogmatów krew masz nawet z domieszką święconej wody wiesz kiedy poświęcić krzyż zapłaczesz nad przelatującą muchą wiesz kiedy zabandażować skrzydło rannej jaskółce penisa masz też zdogmatyzowanego niekiedy płaczesz nad utraconą wolnością uczysz mnie czynić niedzielne dobro W zborze bóg szeleści papirusem * Jeszcze raz powracam na Manhattan w filmowej elipsie na skrzyżowaniu alei smutek świata splata się z losem murzyńskiej lalki podrzuconej przez clauna z internetu mkną po szynach niebieskie tramwaje błękitne motyle sterowane radarem monitorów na monitorze na skrzyżowaniu smutku świata i alei tropikalny huragan zamieć pojedynczych słów z rozrzuconego druku to uderzenie słowem to ostrzeżenie wyjście przez bramę cienia z światła miłości do światła dnia bez słońca * Bezbrzeżny smutek na fotografii z klocków Lego zbudowany Oświęcim artysty dłonią esencja wyprzedza egzystencję protest nie mały nie duży przelotnym chmurom przypisany w locie chmury nad sosnowym lasem przyglądają się druty kolczaste u kresu nocy znowu przyjdzie nam pogrzebać miłość dla czasu wojny bezbrzeżny smutek na fotografii z klocków Lego zbudowany Oświęcim artysty dłonią

O FUNDACJI

KWARTALNIK "Słowem i Kształtem"

AKTUALNOŚCI

WOJCIECH TATARCZUCH

Webmasters: JK&JK